Prawdę mówiąc, nie tego się spodziewałam. Owszem, opis czytałam, ale słowo "magiczne" najwyraźniej źle zinterpretowałam. Byłam przekonana, że "Księga Kłamstw" to powieść sensacyjna, może z domieszką kryminały, thrillera... dostałam fantasy. W dodatku o czarownicach.

Nie twierdzę jednak, że to źle, choć do powieści o czarownicach podchodziłam równie ostrożnie co do sci-fi - czyli omijałam je szerokim łukiem (pomijając, rzecz jasna, Harry'ego Pottera!). W tym przypadku jednak spotkałam się z czymś wiecej, a może powinnam powiedzieć, że właśnie z czymś MNIEJ niż czarodziejstwo.

Mówiąc krótko o fabule - Quinn, wychowywana przez surową babcię, nienawidziła swojej matki, Isobel, która traktowała ją jak Zło wcielone. Kiedy umarła, poszła jednak na jej pogrzeb, tam zaś spotkała swoją siostrę bliźniaczkę, Piper, która jednak przesadnie zaskoczona jej widokiem nie była. Piper, wychowywana w bogactwie, miłości i dobrobycie, mając uwielbiających ją przyjaciół i oddanego chłopaka, pragnie poznać bliżej swoją siostrę i połączyć rodzinę, tak jak jej zdaniem powinno być od początku. Quinn jest jednak ostrożna - wie trochę więcej, niż Piper, przynajmniej z pozoru.

Książka pisana jest naprzemiennie oczami Quinn oraz Piper, tak że wspólnie opowiadają one swoją historię, wszystko opowiadane z perspektywy pierwszej osoby, w czasie teraźniejszym. Nie ma rozdziałów, ale przez to, że opowiadane przez każdą z sióstr wątki są krótkie, tekst czyta się bardzo szybko i płynnie. Styl jest całkiem przyjemny, choć czasami młodzieżowe słówka wkradają się w bardziej poważne opisy. Podczas czytania w oczy rzuciły mi się tylko dwa niedocięgnięcia, które na miejscu autorki bym poprawiła, jednym z nich to stanowczo zbyt szybkie zainteresowanie się Quinn chłopakiem Piper, drugi zaś to zaskakująco krótki wątek z ojcem bliźniaczek, tak jakby autorka spieszyła się, by skończyć już pisać powieść.

Wracając do tego "czarodziejstwa", o którym na początku wspomniałam. Kiedy zrozumiałam, że to powieść o czarownicach, trochę zdystansowałam się do książki, jednak szybko okazało się, że nie będzie w niej żadnego rzucania zaklęć i czarów, ani odprawiania magicznych rytuałów, choć istnienie artefaktu jednak miało miejsce. W powieści "Księga Kłamstw" czarodziejstwo objawia się w zaskakująco subtelny sposób, i gdyby nie używano w tekście bezpośrednich słów "czarownica" pewnie bym tak nikogo tam nie nazwała. Ta subtelność właśnie, nietypowy pomysł z jakim spotkałam się po raz pierwszy (nie czytając książek o czarownicach, lecz studiując opisy fabuł), całkiem mnie zauroczył i to właśnie on sprawił, że książce tej daję stosunkowo wysoką ocenę.

Zakończenie było bardzo zaskakujące, choć po przeczytaniu całości z żalem musiałam stwierdzić, że jednak niepotrzebnie darzyłam jedną z bliźniaczek sympatią - nie powiem, której, rzecz jasna. W każdym razie z czystym sumieniem i sercem mogę polecić tę książkę zainteresowanym. Na pewno będą takie wątki, których od razu domyślicie się prawdy, ale zapewniam, że koniec jest nie do przewidzenia!

Prawdę mówiąc, nie tego się spodziewałam. Owszem, opis czytałam, ale słowo "magiczne" najwyraźniej źle zinterpretowałam. Byłam przekonana, że "Księga Kłamstw" to powieść sensacyjna, może z domieszką kryminały, thrillera... dostałam fantasy. W dodatku o czarownicach.

Nie twierdzę jednak, że to źle, choć do powieści o czarownicach podchodziłam równie ostrożnie co do sci-fi -...