Książkę czytałam już drugi raz. Za pierwszym razem uznałam ją za niemal perfekcyjną, gdyż nie znałam poprzednich części. W takim aspekcie książka była o wiele mniej denerwująca, niż teraz, gdy znam wszystkie przygody Maury i Jane. Dlaczego twierdzę, że książka była denerwująca?
Zacznijmy od postaci Maury. Nie wiem czy Gerritsen upatrzyła ją sobie jako tak zwaną "ofiarę losu", czy chciała z tą postacią skończyć, ale nie umiała. Ile już to razy w poprzednich książkach to Maura miała kłopoty i groziła jej śmierć? Nie mówiąc już o jej rozterkach miłosnych, których wątek nadal jest ciągnięty.
Fabuła- za pierwszym razem mnie urzekła, bo był pomysł z sektą, z tajemniczym zwrotem akcji i uroczym bohaterem wraz z pieskiem. Teraz, gdy wróciłam do niej po kilku latach widzę, że końcowy wątek jest nielogiczny. Ba, nielogiczna była także dociekliwość i naciski pewnych osób. A w szczególności ponowne pojawienie się bogatej, charyzmatycznej postaci, która w swym odrzutowcu przybywa na ratunek, opłacając kogo trzeba.
Postawa policji też mnie co najmniej tu rozśmieszyła. Spiski, spiski i jeszcze raz spiski, które okazały się niezbyt udane.

Jednak mimo wszystko, książkę czytało się dobrze. Wolałam jednak jej efekt przy braku znajomości poprzednich części, bo jak pisałam wyżej, paradoksalnie one ją psują.

Książkę czytałam już drugi raz. Za pierwszym razem uznałam ją za niemal perfekcyjną, gdyż nie znałam poprzednich części. W takim aspekcie książka była o wiele mniej denerwująca, niż teraz, gdy znam wszystkie przygody Maury i Jane. Dlaczego twierdzę, że książka była denerwująca?
Zacznijmy od postaci Maury. Nie wiem czy Gerritsen upatrzyła ją sobie jako tak zwaną "ofiarę...