O ile pierwsza część losów tej dwójki polegała na narzekaniu Ashtona, ponieważ on kocha Annę, a ona go nie, to w drugiej części role się zamieniają i to Annabelle lamentuje, ponieważ boi się odrzucenia przez agenta Taylora. Oboje dalej traktują się jak ideały, a ich serca trzepoczą na widok drugiego.

Pojawiają się irytujące wątki, gdy Ashton z rodzicami Anny czeka na nią, a gdy dziewczyna się zjawia, zachowują się, jakby świata nie było. To przykład parki, która każdego denerwuje, bo słodzi sobie bez przerwy na oczach całego świata, a cały świat udaje, że tego nie widzi.

Na szczęście pojawiają się wątki sensacyjne. Oczywiście, że przerysowane, bo Agent Taylor, który ma 21 wiosen, dociera z Los Angeles do Arizony, w kilka minut znajduje miejsce, do którego została uprowadzona córka prezydenta i zabija kilkunastu gangsterów, przeżywa postrzał, pobicie, itd... Nie obywa się bez scen płaczu i wzywania wszystkich świętych, pożegnań i wzruszających wyznań.

Daję jednak tej książce jedną gwiazdkę więcej niż pierwszej części. Może dlatego, że przywiązałam się trochę do tej irytującej parki i szkoda, że już więcej o nich nie przeczytam. Może dlatego, że Moseley ma świetne poczucie humoru i udało mi się kilka razy zaśmiać, a może dlatego, że jestem dziewczyną i mimo tego, że uwielbiam czytać horrory i kryminały, to trochę rozckliwiają mnie książki, w których wszyscy żyją długo i szczęśliwie.

O ile pierwsza część losów tej dwójki polegała na narzekaniu Ashtona, ponieważ on kocha Annę, a ona go nie, to w drugiej części role się zamieniają i to Annabelle lamentuje, ponieważ boi się odrzucenia przez agenta Taylora. Oboje dalej traktują się jak ideały, a ich serca trzepoczą na widok drugiego.

Pojawiają się irytujące wątki, gdy Ashton z rodzicami Anny czeka na nią,...