Skończyłam te książkę dosłownie przed chwilą i jestem po prostu w lekkiej rozsypce. Karmiłam, Bobaska i tak pomyślałam, że niektóre dzieci mają cholernie trudne życie ....


Styl autora jest dziecinny, ale to takie dobre, bo w końcu naszym narratorem jest dziecko, które nie zna wszystkich słów, przekręca te trudniejsze. Jest przystępny dla każdego i bardzo lekki. Dzięki temu możemy, łatwo wczuć się w sytuację. Zderzymy się z zachowaniem i słownictwem dzieci, które podchwytują wyrażenia od dorosłych i sprawdzają ich znaczenie lub używają ich na co dzień.

Akcja jest płynna i nie mamy wrażenia skakania z jednej części na drugą. Mamy rok by poznać Cukinię, jego historię i życie w domu dziecka. Autor nie zapycha niepotrzebnie stron, wszystko jest w idealnej kompozycji. Mamy dialogi, ale i mamy opisy co się w danej chwili dzieje.

Bohaterowie są różni, dobrze wykreowani i tacy prawdziwi. To dzieci, których życie potraktowało okropnie. Każde na swój sposób radzi sobie z tym. Jedne płaczą, inne są zamknięte w sobie, jeszcze inne próbują zwrócić, uwagę na siebie poprzez wymyślanie różnych chorób.

Nasz Cukinia jest przerażony wizją tego, gdzie przyszło mu zamieszkać, ale ma swojego policjanta, więc jest mu raźniej. Nie może narzekać na nudę. Szkoła, obowiązki, zabawa - to nowe życie Cukinii. Mimo, iż mieszka w przytułku nie traci optymizmu. Ma w sobie taki chart ducha.

Okładka jest bardzo taka dziecięca, ale to okładka filmowa! Taaak, Nazywam się Cukinia już niedługo w kinach i sądząc po zwiastunie zapowiada się bardzo fajna animacja dla dzieciaków. Błędów w druku nie ma, a tekst jest tak fajnie rozmieszczony na kartce, że czyta się szybciutko.

Powiem Wam, że z początku byłam niezbyt przekonana do książki, ciekawiła mnie, ale miałam pewne obawy. Teraz wiem, że było warto. Ta pozycja otworzyła mi oczy na to, że mam rodzinę i jaka, by nie była to zawsze jest moja rodzina. Ale też dała mi obraz tego jaką być matką, jakich błędów nie popełniać, by nie krzywdzić maleństwa, które wkracza w świat. Pozycja dla przyszłych i obecnych rodziców, ale i dzieci, którym otworzyłoby to oczy na to, że rodzice je kochają, martwią się o nie i chcą jak najlepiej.

Książka nie jest łatwa. Były momenty, że musiałam, ją odkładać, bo łzy same pchały mi się do oczu. To nie jest książka, o której łatwo można zapomnieć, to się pamięta dniami i latami. To coś co ma w sobie niesie ogromne przesłanie do tylu ludzi. Powiem Wam, że czytając książkę słuchałam radia i było, że ojciec zamordował 3 miesięczne dziecko. Ja się pytam dokąd zmierza ten świat. I właśnie takim osobą przydałaby się ta książka najbardziej!

Porusza, uczy, ale też śmieszy. Idealna pozycja na letnie wieczory, no bo hej! nie jest w cale taka długa ;)

Skończyłam te książkę dosłownie przed chwilą i jestem po prostu w lekkiej rozsypce. Karmiłam, Bobaska i tak pomyślałam, że niektóre dzieci mają cholernie trudne życie ....


Styl autora jest dziecinny, ale to takie dobre, bo w końcu naszym narratorem jest dziecko, które nie zna wszystkich słów, przekręca te trudniejsze. Jest przystępny dla każdego i bardzo lekki. Dzięki...