Niestety, „Julita i huśtawki” nie jest tak dobra jak cykl o Zawrociu. Kowalewskiej i w tej powieści jest dużo, książka ma ciekawą formę, do tego zawiera niezłe sylwetki bohaterów, nie tylko dobrze scharakteryzowane, ale do tego bardzo zróżnicowane. Problem w tym, że książce, poza bladym tłem politycznym, brakuje celu i ogólnego sensu. Są, owszem, ciekawe wydarzenia z życia grupki znajomych, jednak wszystko urywa się bez wyjaśnień i jakiegoś zakończenia, brakuje w zasadzie powiązań między bohaterami. Przyznaję, ze ta dziwność mnie męczyła po zakończeniu powieści. Zaletą na pewno jest sama Kowalewska- ma ona specyficzny styl pisania, dla mnie łatwy i urzekający w odbiorze, dlatego też „Julitę i huśtawki” czytało mi się przyjemnie, aczkolwiek początkowo z pewnymi oporami ze względu na nadmiar bohaterów. Co na pewno zmieniłabym w książce- to zamiast tytułów rozdziałów (przyznaję, nie cierpię ich- już mam taką fobię) dałabym imiona bohaterów.

Niestety, „Julita i huśtawki” nie jest tak dobra jak cykl o Zawrociu. Kowalewskiej i w tej powieści jest dużo, książka ma ciekawą formę, do tego zawiera niezłe sylwetki bohaterów, nie tylko dobrze scharakteryzowane, ale do tego bardzo zróżnicowane. Problem w tym, że książce, poza bladym tłem politycznym, brakuje celu i ogólnego sensu. Są, owszem, ciekawe wydarzenia z życia...