Kontynuując czytelnicze "rozgrzeszenie" powiem co nie co o owej "Wodzie, która niesie ciszę", a którą przeczytałam...

...w sierpniu a opinię piszę we wrześniu ;)

A więc...

Trzeba przyznać, że pani Brittainy potrafi CZAROWAĆ słowem, a do tego styl ma lekki jak piórko, więc nawet jeśli ta powieść nie rozerwała mi serca na milion kawałków, czy też nie wylałam hektolitrów łez to czytało się dobrze, ALE...

no właśnie te "ale" to nie to samo co pierwsza jej powieść z serii żywioły, którą przeczytałam w oryginale i naprawdę bardzo mi się podobała, a w szczególności za to, że dotyczyła dojrzałych bohaterów, a bądź co bądź jednak pani Cherry piszę bardziej o nastoletnich miłościach niż tych dojrzałych i tak o to można wielce się przyczepić do choć przepięknej, ALE zwodniczej okładki - Co to ma być?! Dorosły facet, a tak naprawdę mamy historię miłosną nastolatków, którzy po prostu dojrzewają w miarę upływu czasu w powieści - takich rzeczy się nie robi i tyle! Dobrze, że zostałam OSTRZEŻONA przed tym, bo inaczej byłabym bardzo zawiedziona przez ten mały PODSTĘP ;).

Co do fabuły to jak już mineło trochę czasu od przeczytanej książki to naszły mnie takie refleksje, że RODZICE bohaterki się tutaj nie popisali, bo gdyby moja mała córeczka wróciła z lasu i stała się nagle NIEMOWĄ, a była GADUŁKĄ to sorry, ale poruszyłabym niebo i ziemię, żeby dowiedzieć się co się stało, cholera sama bym polazła do lasu i szukała jakiś wskazówek co mogło ją przerazić, a tego jej kolegę to bym tak przesłuchała, że zapomniałby jak ma na imię, heh żartuję troszku, no ale z pewnością nie pogodziłabym się tak łatwo i nie poddała, by moje ukochane dzieciątko żyło tak długo z traumą i w byciu niemową.

Muzyka odgrywa tu dużą rolę - w sumie to terapeutyczną jak i książki, ALE to za mało! Owszem urocze to było leżenie razem na łóżku i słuchanie muzyki, nawiązywanie więzi itd. itp. między dwójką bohaterów, ALE w prawdziwym życiu żeby pokonać TRAUMĘ to za mało!

A że tak naprawdę powieść koncentruje się na tej dwójce zakochańców i jak to ONI dzięki sobie nawzajem pokonują swoje demony to nie mogła być inaczej napisana - niestety jak dla mnie.

UWAGA SPOILER!!!

Przypomniała mi się scena konfrontacji z tym ZŁYM i powiem, że była dość ŻAŁOSNA i zbyt szybko i łatwo temat został rozwiązany - wielbiciele kryminałów czy thrillerów pokręcą tylko głową z niedowierzania i parskną pod nosem - ŻE CO?! WTF?! Za prosto i niedorzecznie wg. mnie ;).

Reasumując, da się przeczytać, ALE ja nie poczułam tego co chciałam i co oczekiwałam. Mam nadzieję, że kolejna odsłona żywiołów będzie lepsza, jak na razie nr. 1 jest dla mnie "Powietrze, którym oddychasz".

Ps. "Ogień, który ich spala" zaczęłam czytać w oryginale, ALE przerwałam, bo nie miałam ochoty na nastoletnie wzloty i upadki i również mimo chwytliwego stylu to nie odczuwałam bólu serca. Może kiedyś przeczytam przetłumaczoną powieść w całości - obaczę ;)

Kontynuując czytelnicze "rozgrzeszenie" powiem co nie co o owej "Wodzie, która niesie ciszę", a którą przeczytałam...

...w sierpniu a opinię piszę we wrześniu ;)

A więc...

Trzeba przyznać, że pani Brittainy potrafi CZAROWAĆ słowem, a do tego styl ma lekki jak piórko, więc nawet jeśli ta powieść nie rozerwała mi serca na milion kawałków, czy też nie wylałam hektolitrów...