Najpierw o książce: czyta się dobrze, szybko i wartko. Książka jest formą krótkich wypowiedzi polskich lekarzy. Jeśli ktoś nie pochodzi z “doktorskiej rodziny” to ciekawe doświadczenie posłuchać co “druga strona” ma do powiedzenia. Naprawdę niepotrzebnym elementem jest “Dziennik sanitariusza”, który nic, ale to NIC, nie wnosi do całości. To są raptem dwie historie przeciagnięte na pare rozdziałów. Wciśnięte całkowicie na siłę.

O samej treści: mam bardzo mieszane uczucia, po której stronie stanąć. Najrozsądniej jednak jest stanąć po środku. Rozumiem frustrację lekarzy na marne zarobki (każdy człowiek chce zarabiać godnie). Rozumiem ich stanowisko, że “niewyspany lekarz to niebezpieczny lekarz”. Całkowicie się z tym zgadzam. Z drugiej strony w książce pada bardzo zabawne zdanie “Z podstawy pensji wyciągnę 4 tysiące złotych. Przecież z tego nie wyżyję”. Haha! No niejedna rodzina chciałaby mieć chociaż tyle. To że studia ciężkie? Nie tylko medycyna jest ciężkim kierunkiem. Ten argument w ogóle do mnie nie przemawia. Uważam, że lekarzom należy się jedna porządna pensja po to, żeby 1. przestali bać się konkurencji i chętniej szkolili młodszych lekarzy; po 2. dlatego, że ratują życie nasze i naszych rodzin.
Jak jednak nie rozumieć frustracji pacjentów? Lekarz znów niemiły? No, ale lekarz niemiły, bo w pracy siedzi już paredziesiątą godzinę i ma serdecznie dosyć. To jest jak zamknięte koło, które napędza wciąż te same problemy. Co więc jest problemem? System. Ale system się nie zmieni dopóki ludzie się nie zmienią. Także póki co zostaje nam czytać książki o zmęczonych lekarzach i śmierdzących pacjentach, a w domu słuchać o niemiłym doktorze i biednym pacjencie...i śmiać się przez łzy, że to my może będziemy następni.

Najpierw o książce: czyta się dobrze, szybko i wartko. Książka jest formą krótkich wypowiedzi polskich lekarzy. Jeśli ktoś nie pochodzi z “doktorskiej rodziny” to ciekawe doświadczenie posłuchać co “druga strona” ma do powiedzenia. Naprawdę niepotrzebnym elementem jest “Dziennik sanitariusza”, który nic, ale to NIC, nie wnosi do całości. To są raptem dwie historie...