,,Wieczna prawda” jest ostatnią częścią trylogii ,,Podwieczność”. Mam pecha do tej serii, bo jedynie drugą część czytałam w sprzyjających warunkach. ,,Podwieczność” czytałam w pewien weekend, który miałam bardzo zajęty różnymi zobowiązaniami i nie miałam czasu na lekturę, natomiast przez ostatnie kilka dni prawie nic nie czytałam z powodu braku czasu i zmęczenia i gdy dzisiaj usiadłam do ,,Wiecznej prawdy” stwierdziłam, że ,,odzwyczaiłam się” od stałego czytania. Powieść skończyłam, ale zdaję sobie sprawę, że w innych okolicznościach podobałaby mi się bardziej.

Nikki udało się uratować Jacka i sprowadzić go z powrotem na powierzchnię. Problem jest taki, że Cole oszukał Nikki i teraz dziewczyna staje się Wieczną. Aby uniknąć losu nieśmiertelnej, która musi żywić się emocjami innych, Nikki postanawia zniszczyć Podwieczność. Jack od razu postanawia pomóc swojej dziewczynie. Jednak aby przeżyć Nikki musi znów skontaktować się z Colem.

Jak wspomniałam, drugą połowę książki czytałam często zmęczona i zniechęcona, więc nie zainteresowała mnie aż tak bardzo. Jednak w innym czasie na pewno by mi się spodobała, bo dzieje się w niej naprawdę dużo. Mimo, że ,,Wieczna prawda” to typowy romans dla nastolatek z elementami fantasy to wiele wydarzeń jest nieprzewidywalnych i wywołujących duże emocje. Na jaw wychodzi wiele tajemnic związanych z Podwiecznością oraz przeszłością Cole’a. Pojawiają się też nowe ciekawe nawiązania do mitologii greckiej, min. mitu o Kronosie.

Postać Cole’a jest najmocniejszą częścią tej książki. Chłopak jest najgłębszą i najlepiej skonstruowaną postacią przez Brodi Ashton(chociaż ciekawi są też Ashe i Adonia). Nikki i Jack są nieco schematyczni(zwłaszcza bardzo idealizowany Jack), natomiast Cole ma bardzo skomplikowany charakter. W tej części dowiadujemy się, jakie wydarzenia wpłynęły na jego obecną postawę, ale też zaobserwujemy jego przemianę. Nadal wzrusza mnie jego uczucie do Nikki. Nasza bohaterka okazuje się osobą, która nauczyła Cole’a odróżniać dobro od zła, kochać i starać się być lepszym.

Najsłabszą stroną ,,Wiecznej prawdy” był dla mnie trójkąt miłosny. Bardzo trudno jest przedstawić ten motyw w sposób ciekawy, prawdopodobny i oryginalny zarazem, i Brodi Ashton też na tym poległa. Jest ona nakreślony w dość płytki sposób, głównie opiera się na myśleniu Nikki, że w sumie to kocha obu chłopaków, jej całowaniu się z nimi(żeby oddać sprawiedliwość – z Colem tylko w celach żywieniowych) i dziwnych spojrzeniach Jacka. Ten wątek niczym nie wyróżnił się na tle takiego ,,Zmierzchu” czy ,,Pamiętników wampirów”. Zakończenie również do końca mnie nie przekonało. Nie chcę za bardzo spoilerować, ale nie było do końca po mojej myśli i miałam wrażenie, że Nikki za szybko podniosła się po tylu strasznych rzeczach jakie ją spotkały. Natomiast bardzo podobała mi się ostatnia scena z Nikki i Colem(chociaż znowu trochę to za bardzo przypominało pewien fragment z L.J. Smith.).

Trylogia ,,Podwieczność” nie jest wybitną, skłaniającą do refleksji prozą, ale jeśli chcecie się odprężyć i poczytać kilka romantycznych fragmentów, to jak najbardziej polecam.

,, Każdy, kto żyje, musi mieć odpowiedź na to pytanie. Po co żyjesz?”

,,Wieczna prawda” jest ostatnią częścią trylogii ,,Podwieczność”. Mam pecha do tej serii, bo jedynie drugą część czytałam w sprzyjających warunkach. ,,Podwieczność” czytałam w pewien weekend, który miałam bardzo zajęty różnymi zobowiązaniami i nie miałam czasu na lekturę, natomiast przez ostatnie kilka dni prawie nic nie czytałam z powodu braku czasu i zmęczenia i gdy...