Książki z gatunku young adult w teorii skierowane są do odbiorcy wchodzącego w dorosłe życie – tj. między 13 a 18 rokiem życia. Jednak w praktyce te powieści czytane są także przez dużo starszych czytelników, jak choćby przez moją skromną osobę, która czasy szkolne a nawet studenckie ma już dawno za sobą. Spośród wydawnictw emitujących pozycje zaklasyfikowane do literatury młodzieżowej szczególnie upodobałam sobie wydawnictwo „YA!”, które oferuje wiele ciekawych pozycji skierowanych do dorastającego odbiorcy. „YA!” zdaje się stawiać na książki mające nie tylko nieść czytelnikom rozrywkę, ale także w sposób jak najbardziej rzeczywisty przybliżyć problemy niezwykle istotne dla tej grupy wiekowej. Tak więc rozterki miłosne nie są w nich głównym elementem fabuły (choć też występują, gdyż walkę z hormonami trudno wygrać), a zamiast tego poruszane są takie kwestie jak tolerancja, przemoc domowa, przyjaźń, strata bliskiej osoby czy niepełnosprawność. Książka Erica Lindstroma „Do zobaczenia nigdy” podpada pod tę właśnie bardziej wartościową kategorię.

Życie nie oszczędza Parker Grant, bowiem w wieku szesnastu lat ma ona bagaż życiowych doświadczeń, którym mogłaby obdzielić jeszcze kilkoro innych osób. Najpierw w wypadku samochodowym ginie jej mama, a ona sama nieodwracalnie traci wzrok, potem jej chłopak, a zarazem najlepszy przyjaciel, swoim nieodpowiedzialnym zachowaniem zawodzi pokładane w nim zaufanie, a w końcu dziewczyna znajduje swojego tatę martwego w jego własnym łóżku, przez co zmuszona jest dzielić dom rodzinny z ciotką, wujem i dwojgiem kuzynów, których praktycznie nie zna. Trzeba przyznać, że to całkiem sporo jak na jedną nastolatkę, mającą praktycznie jeszcze całe życie przed sobą.

Ze względu na swoją niepełnosprawność Parker wiele rzeczy postrzega inaczej od swoich rówieśników i ma zupełnie odmienne priorytety. Nie mają dla niej znaczenia aktualne trendy w modzie i bardziej ceni sobie wygodę niż modny wygląd, gdyż, jak sama wielokrotnie zauważa, nie ma pojęcia jak wygląda. Ma także swój oryginalny styl, przez co często pada ofiarą złośliwych docinków ze strony swoich szkolnych przyjaciół. Oczywiście nie robią one na niej najmniejszego wrażenia, a że Parker ma niezwykle cięty język, nie pozostaje im dłużna. Pomimo nieustannych przekomarzań jest z nimi bardzo silnie emocjonalnie związana, co szczególnie rzuca się w oczy w stresujących sytuacjach, których jest w książce całkiem sporo. Tak, Parker zdecydowanie nie ma łatwego życia, a przy tym ona sama nie jest osobą łatwą we współżyciu. To twarda i do bólu szczera dziewczyna, nie dającą nikomu drugiej szansy. Jest przy tym trochę egocentryczna i przyzwyczajona do specjalnego traktowania przez otaczające ją osoby, z czego chyba nie do końca zdaje sobie sprawę. A jej chorobliwa wręcz skłonność do gruntownego analizowania wszystkiego i wszystkich, sprawia, że jest nieufna i cyniczna. Jednak kiedy w końcu poznaje prawdziwy powód podłego postępku swojego byłego chłopaka, przekonuje się, że nie wszystkie rzeczy są takimi, za jakie je uważała. Odkrycie to wywoła niemałą burzę w jej wnętrzu i sprawi, że pękną wszystkie tamy, jakie zdążyła wznieść przez te lata.

W trakcie lektury czytelnik będzie miał okazję towarzyszyć Parker w jej życiu szkolnym, poznać jej przyjaciół, a także śledzić karierę sportową. Zobaczy także jak radzi sobie w obcym towarzystwie lub na nieznanym sobie terenie. A na zakończenie przekona się, że pomimo swojej ślepoty i trudnego charakteru, Parker Grant jest zwykłą dziewczyną, która tak jak pozostałe osoby w jej wieku potrzebuje zrozumienia i bliskości oraz poczucia bezpieczeństwa i stabilizacji.

„Do zobaczenia nigdy” jest książką, na poznaniu której niejeden nawet dorosły czytelnik mógłby sporo skorzystać. Mnie osobiście urzekła opisana w niej historia, która pomimo swojej „zwyczajności” jest fascynująca i bardzo pouczająca. Ta miejscami wzruszająca i niezwykle szczera opowieść o dorastaniu, sile przyjaźni i poczuciu straty to absolutny „must have” dla miłośników tego gatunku i moim zdaniem jeden z kandydatów na „Książkę Roku 2017” w kategorii „literatura młodzieżowa”.

Natalia Neisser