To moje kolejne podejście do Marqueza. Nie drugie, co sugeruje moja biblioteczka, a chyba dziesiąte. A z tych wielu podejść udało mi się przeczytać jedynie dwie jego książki.
Styl Marqueza dla mnie jest hmm.. Śmierdzący. Jego książki przywodzą mi na myśl smród gnijącego mięsa, miejskie urynały i tego typu rzeczy. I w tej książce jest też ten jego brud. Nie wiem, może tylko ja mam takie odczucia. Jednak pisząc tu swoje opinie zawsze jestem szczera. A to co powyżej, właśnie czuję czytając Marqueza. Jednak, od tej historii nie odrzuciło mnie do końca. Ciekawa byłam losu bohaterki. Z jednej strony rozczarowuje, a z drugiej zaskakuje realizmem. Bije realizmem po twarzy. Nie ma upiększania, koloryzowania, nadinterpretacji.
Jednak, albo trzeba dorosnąć do tej (i innych powieści tego autora), albo jak ktoś już kiedyś zauważył, albo się go kocha, albo nienawidzi. Jeśli pod tym względem (nie dorosłości, a upodobań) miałabym oceniać, powiedziałabym, że nie nienawidzę, ale nie jest to literatura dla mnie.
Mimo to jednak, przeczytałam ją do ostatniego zdania. Była we mnie ciekawość losów bohaterów, ale bez sympatii do nich.
Myślę, że osoby lubiące Pana Gabriela powinny obowiązkowo sięgnąć. Dla reszty opcjonalnie.

To moje kolejne podejście do Marqueza. Nie drugie, co sugeruje moja biblioteczka, a chyba dziesiąte. A z tych wielu podejść udało mi się przeczytać jedynie dwie jego książki.
Styl Marqueza dla mnie jest hmm.. Śmierdzący. Jego książki przywodzą mi na myśl smród gnijącego mięsa, miejskie urynały i tego typu rzeczy. I w tej książce jest też ten jego brud. Nie wiem, może tylko...