Bardzo dobrze się stało, że na naszym rynku pojawiła się po polsku biografia najwybitniejszego władcy spośród Kapetyngów (jeśli nawet uznawać że nie najwybitniejszego, to takiego, który wymanewrował potężnych Andegawenów - Plantagenetów i uczynił z Francji mocarstwo). Warto po nią sięgnąć, celem powiększenia wiedzy, po innej książce „Francji w czasach Kapetyngów”. Filip II zostaje przedstawiony, w zupełnie innym świetle niż w biografiach Ryszarda Lwie Serce, Eleonory Akwitańskiej czy Plantagenetach (część historyków zarzucała mu skąpstwo, bezbożność (ucieczka z krucjaty, małżeństwo z Ingeborgą Duńską), stałe spiskowanie – ogólnie można było to odczytać jako dojście do potęgi w wyniku niegodziwych metod lub przynajmniej przy wyjątkowo paskudnym charakterze). Skoro jednak Ryszard był, wg niektórych, wybitny, a Jan bez Ziemi nienajgorszy – to do licha jak ten niegodziwiec Filip II osiągnął tak wiele?
Autor odkrywa przed czytelnikami pewne mniej znane cechy króla – jak pobożność (i wywieranie nacisków na książąt poprzez wspieranie duchownych na ich ziemiach), a także podkreśla talent dyplomatyczny, administracyjny i wojenny (w tym rozbudowa floty). Przy czym polemizuje z innymi biografami w sprawie uzyskania przez Filipa II politycznej dojrzałości, dopiero po III krucjacie czy też nawet po śmierci Ryszarda. Autor zauważa, że bardzo mądre działania natury politycznej i wojskowej, król Francji podejmował już w latach 80tych XII wieku.
Zastanawiałem się czy kupić tę książkę, ze względu na to, że dosyć dobrze znam te epokę i większość treści była mi dobrze znana przed lekturą. Jednakże autor pozytywnie mnie zaskoczył dość wnikliwym podejściem do kilku kwestii: polityki względem Szampanii i Flandrii (w młodości króla przedstawiciele tych hrabstw starali się wywierać na niego wpływ), polityki względem papieży i kościoła francuskiego, a także wobec sporów o tron niemiecki. Autor w ciekawy sposób podkreślił też wpływ jaki król francuski miał na IV krucjatę i jakie korzyści osiągnął dzięki zaangażowaniu książąt i hrabiów w Cesarstwie Łacińskim.
Książka ma kilka wad. Jest za krótka. Dla czytelników „wychowanych przez brytyjską historiografię” może być trochę zbyt polukrowaną laurką dla Filipa II. Kilka razy zdarzają się kiepsko przetłumaczone, przez to źle brzmiące, zdania. W pewnym zdaniu pada nawet określenie kamerdyner (jakoś mi do tej epoki nijak nie pasuje, może chodziło o majordomusa?)

Bardzo dobrze się stało, że na naszym rynku pojawiła się po polsku biografia najwybitniejszego władcy spośród Kapetyngów (jeśli nawet uznawać że nie najwybitniejszego, to takiego, który wymanewrował potężnych Andegawenów - Plantagenetów i uczynił z Francji mocarstwo). Warto po nią sięgnąć, celem powiększenia wiedzy, po innej książce „Francji w czasach Kapetyngów”. Filip II...