Pan z Wami!
I z Tobą, panie Grzędowicz. Nie pozostawił mi pan wyboru. Wiele mi mówiono o panu i o pańskiej książce, która ponoć pod niebiosa winna być wychwalana. Musiałem sprawdzić czy rzeczywiście jest tego godna. Wszak nie mogę wychwalać czegoś, o czym nie mam pojęcia. A teraz już to pojęcie posiadam.
I mówiąc szczerze to było mi okropnie ciężko się przełamać, by zacząć czytać. Po internecie krąży kilkadziesiąt pochlebnych recenzji, dzięki którym bez czytania powieści mogłem stwierdzić, że jest ciekawa. Bałem się, że może mi się nie spodobać, a wtedy czułbym naprawdę duży zawód. I faktycznie, nie jestem w pełni usatysfakcjonowany.
Przede wszystkim, chyba nie za bardzo udało mi się wczuć w klimat, nie udało mi się dopasować. No bo co to, do diaska w końcu jest?! Science-fiction czy fantastyka? Ja wiem, ja wiem, miała być hybryda gatunkowa, doceniam takie posunięcie jak najbardziej, mimo że mnie „nie jara”.
Stylistycznie jestem rozłożony na łopatki, po mistrzowsku pan to napisałeś, panie Grzędowicz! Okay, czasami było nużąco, ale chwilę potem można było cieszyć się pięknem języka polskiego (i przekleństwami w innych językach świata). Tam gdzie trzeba, tam jest subtelnie i poetycko. Gdzie zaś nie trzeba delikatności – tam jest, że tak powiem: po męsku. I zaiste powiadam, chwali się to.
Chciałbym napisać trochę o treści, ale nie chcę niepotrzebnie spoilerować i psuć komuś zabawy, a mam do tego talent (Wojewódzki, Chylińska, Foremniak: Trzy razy TAK!) niestety, więc nie za bardzo wiem jak to dyplomatycznie ugryźć? Może tak: momentami gubiłem się w zawikłaniach fabularnych, nudziły mnie niektóre przygody, uważam, że finał tego tomu jest kiepski, ale jako, że nie jest to zakończenie całości to tego nie ma się co czepiać. Pomysł jest niezły, tylko jak dla mnie za dużo technologicznych bajerów.
Mimo wszystko oceniam tę powieść najwyżej jak się da, mimo tych paru wad, które odczułem. Czemu? Bo tak jak niektóre kobiety winią Disneya za swoje zbyt wygórowane wymagania względem mężczyzn, tak jak winię recenzentów za moje wygórowane wymagania względem „Pana Lodowego Ogrodu”. Gdyby nie to, że spodziewałem się ideału, któremu nie będę miał nic do zarzucenia to z pewnością teraz piałbym z zachwytu nad książka. Oczywiście z miłą chęcią sięgnę po kolejne tomy, chyba jednak już z nieco innym, dużo bardziej sceptycznym nastawieniem.
Recenzja znajduje się również na moim blogu ( http://oka--mgnienie.blogspot.com/ )

Pan z Wami!

I z Tobą, panie Grzędowicz. Nie pozostawił mi pan wyboru. Wiele mi mówiono o panu i o pańskiej książce, która ponoć pod niebiosa winna być wychwalana. Musiałem sprawdzić czy rzeczywiście jest tego godna. Wszak nie mogę wychwalać czegoś, o czym nie mam pojęcia. A teraz już to pojęcie posiadam.

I mówiąc szczerze to było mi okropnie ciężko się przełamać, by zacząć...