„Milczymy. Rozumiemy się. Ja i dziki ni to wiking, ni to pirat z drugiego końca wszechświata. I jest dobrze.”

Sama z siebie nie wiem, czy złapałabym się za tę książkę. Na pewno nie byłby to mój priorytet. Ale jako że otrzymałam ją w prezencie, a takowe staram się czytać w pierwszej kolejności, nie pozostaje mi teraz nic innego, jak podziękować teraz mojej przyjaciółce udanego wyboru, bo lektura Pana Lodowego Ogrodu była naprawdę emocjonująca.

Vuko Drakkainen rusza na odległą planetę Midgaard ratować zaginioną na niej ekspedycję naukową… Zaczynając od początku – autor połączył dwa moje ulubione gatunki, początek sugerowałby sci-fi, ale potem wszystko się zmienia, nie spodziewałabym się takiego połączenia, które dodatkowo strasznie przypadło mi do gustu. Zwłaszcza postać głównego bohatera – Vuka, Nocnego Wędrowca, który wiele w życiu przeżył i nie ma zbyt dużo rzeczy, które mogłyby go zadziwić. Podobało mi się, że nie był jakimś nadczłowiekiem z natury, tylko większą część swojej zwinności i siły zawdzięczał zaawansowanej technologii.

Zaciekawiły mnie również wątki o księciu, tohimonie, bardzo mnie ciekawi, do czego i w jakim kierunku autor zmierza w tym temacie. Muszę też nadmienić, że wątek z bystretkami był oszałamiający.

Jednak najbardziej spektakularne okazało się zakończenie. Powiedziano mi, że mam się szykować na zaskoczenie, byłam więc szczerze przekonana, że jestem gotowa i nic mnie nie ruszy, a tutaj zdziwiłam się, bo faktycznie końcówka była przesiąknięta mocą i aż się nie chciało w nią uwierzyć.

Podobał mi się także klimat książki i jej język, bardzo malowniczy. Wszystko ładnie i płynnie się czytało. Czasami miałam ochotę, żeby całość przyspieszyła, nachodziła mnie chęć powiedzieć bohaterom „idźcie szybciej” albo „mówcie więcej – za mało dialogów!”, ale były to naprawdę sporadyczne momenty, które w żaden sposób nie zaważyły na ocenie, bo autor wynagrodził to właśnie pięknem języka.

Z całą pewnością zapoznam się z kolejnymi częściami tej historii.

„Strzała, która zmieni lot, gdzieś musi polecieć. Wiatr, który przybędzie na wezwanie, sprowadzi sztorm albo ciszę za dwa dni. Pieśniarz wygina linie losu i zaraz potem wszystko zamienia się w węzeł. Wszystko, co tak wyszachrujesz, wraca potem dwa razy i w jeszcze gorszej postaci albo świat wokół potwornieje. Nie ma nic za darmo.”

„Milczymy. Rozumiemy się. Ja i dziki ni to wiking, ni to pirat z drugiego końca wszechświata. I jest dobrze.”

Sama z siebie nie wiem, czy złapałabym się za tę książkę. Na pewno nie byłby to mój priorytet. Ale jako że otrzymałam ją w prezencie, a takowe staram się czytać w pierwszej kolejności, nie pozostaje mi teraz nic innego, jak podziękować teraz mojej przyjaciółce...