Powieść zaczyna się w momencie, gdy Gabrysia cierpiąca na depresję, znika bez śladu. Nagrania z miejskich kamer ukazują, że stoi nad rzeką, gotowa do skoku. Zdarzenie to rozpoczyna serię zdarzeń, w które wplątani są znani z poprzedniej części bracia Prado oraz trzy przyjaciółki: Majka, Julia i Gabrysia.

Ciężko mi napisać o tej książce cokolwiek dobrego. Według mnie zupełnie nic się w niej nie dzieje. Akcja ciągnie się jak flaki z olejem. Można by ją streścić w kilku zdaniach. Byłam równie udręczona, co bohaterowie, kiedy w końcu dotarłam do ostatniej strony. To zdecydowanie najgorsza powieść autorki, spośród tych, które miałam okazję czytać. Jedna wielka nuda.

Główne postacie męskie wykreowane zostały na superbohaterów, zwłaszcza Wiktor Prado, który jest przystojny, bogaty, waleczny, mimo że został skrzywdzony przez los, to osiągnął w życiu wiele, wyszedł na ludzi, w oczach innych jest bez wad, staje w obronie innych, bierze na siebie cudzą winę, budzi respekt wśród otaczających go ludzi, jest chodzącym ideałem, podobnie jak jego bracia -Patryk i Marcin, choć są oni od niego o „rangę” niżej.
Postacie kobiece natomiast są płaczliwe, histeryzujące, delikatne niczym pączek róży, aż mdli.

Stanowczo za dużo jest w tej serii dramatyzmu: wybuchy, ucieczki, gwałty, próby samobójcze, choroby, pobicie, więzienie, znęcanie... Brakuje tylko seryjnego mordercy i FBI. Tak jakby całe zło świata spłynęło na jedną grupę ludzi, Ja rozumiem, że musi się coś dziać oraz że trzeba zaciekawić czytelnika, ale bez przesady. Pomiędzy tą całą scenicznością rozlane zostały hektolitry czułości, zdrobnień, troski, deklaracji, miłości. Stanowczo zrezygnuję z dzisiejszego deseru.

Zabrakło mi napięcia, zwroty akcji są, ale co z tego, gdy autorka przesadziła właściwie ze wszystkim. Nieszczęście goni nieszczęście. Cała książka jest jednym wielkim dialogiem, zmieniają się tylko miejsca akcji. Nie ma żadnego wprowadzenia, tylko bum! Jest wybuch. Bum! Jest gwałt. Bum! Jest aresztowanie. Do tego ma się wrażenie, że w kółko się czyta to samo. Kiedy jednak wprowadziła w pewnym momencie motyw fantastyczny, było to bezgraniczne przegięcie.

„Czerwień jarzębin” nie jest ani lekką literaturą kobiecą, ani kryminałem, nie jest nawet niczym pomiędzy. To nierealna historia przypominająca niskobudżetowy film sensacyjny. Mam nadzieję, że trzecia część kończąca trylogię wyjdzie lepiej.

Powieść zaczyna się w momencie, gdy Gabrysia cierpiąca na depresję, znika bez śladu. Nagrania z miejskich kamer ukazują, że stoi nad rzeką, gotowa do skoku. Zdarzenie to rozpoczyna serię zdarzeń, w które wplątani są znani z poprzedniej części bracia Prado oraz trzy przyjaciółki: Majka, Julia i Gabrysia.

Ciężko mi napisać o tej książce cokolwiek dobrego. Według mnie...