Michael Connelly to jeden z tych autorów, dzięki którym nie tyle bardzo polubiłem, co obecnie wciąż jestem w stanie obcować z kryminałami. Z czasem przestałem emocjonować się rozbuchanymi intrygami, w których autorzy prześcigali się w coraz bardziej nieprawdopodobnych rozwojach wypadków. Bez zawieszenia niewiary ani rusz. Tymczasem w cyklu z Mickey’em Hallerem czy szczególnie Harrym Boshem sprawy do rozwiązania są ważne, ale nie najważniejsze.

Podobnie rzecz ma się w Czarnym echu. Owszem, mamy tu do czynienia z sprawą zabójstwa, szybko dochodzi do tego napad na bank i współpraca z FBI. To wszystko oczywiście istotne, ale myli się ten, kto sądzi, że w tym tkwi cała atrakcja tej pozycji. Chodzi o bohatera, rzeczywistość jaka go otacza. Poznawanie jego podejścia do świata, odkrywania przeszłości, odkrycie tego, co go napędza i definiuje.

W dobrych portretach postaci, a ten z pewnością do nich należy, nic nie jest takie proste. I tak pobyt w Wietnamie, choć istotny, nie staje się automatycznym rozwiązaniem. Skłonność do trunków wcale nie wiąże się z alkoholizmem, a uwielbienie jazzu nie przeobraża się w wyświechtane nawiązanie do estetyki noir. Nawet z stosunkowo banalnych składowych Connelly tworzy nową, atrakcyjną jakość, której rozwój chce się podpatrywać.

Jednak żeby nie było zbyt różowo należy wspomnieć o pewnej kluczowej kwestii. „Czarne Echo” to pierwsza część cyklu o Harrym Boschu. Niestety to widać. Samo śledztwo jakim zajmują się bohaterowie, nie należy do szczególnie angażujących. Nawet jeśli osoba denata łączy się z przeszłością Harry’ego. W żadnym stopniu nie mogę zakwestionować tu logiki wydarzeń czy odpowiedniego ich zapętlenia, ale brakuje to swoistego pazura, który zatrzymałby uwagę na dłużej.

Jak już wspomniałem autor nie jest mi obcy i mając w pamięci wiele innych pozycji, widzę jak daleką drogę przeszedł nie tylko cykl, ale i charakterystyczny styl. Widać tu pojedyncze wybuchy błyskotliwości, tętniącej nocą i twardym życiem narracji. Niestety są to zaledwie iskry, do których trzeba się przebijać przez mniej atrakcyjne obszary. Potencjał widać i czuć, ale nie jest on tu dostatecznie wykorzystany.

Nie oszukując nikogo „Czarne Echo” podeszło mi średnio. To wciąż bohater, którego uwielbiam, ale znam go z lepszych odsłon. To otwarcie, które coś obiecuje, ale jest zbyt nieśmiałe, by wyważyć drzwi soczystym kopniakiem. Lektura dość obliczalna, z pojedynczymi przebłyskami, ale zbyt naznaczona prawidłami gatunku, a zbyt mało przesiąknięta stylem autora. Przeczytać jak najbardziej można, ale na prawdzie fajerwerki należy jeszcze poczekać.

Patryk Rzemyszkiewicz