Bardzo lubię czytać o zimnych klimatach Islandii, o mroku, burzach śnieżnych i uczuciu osamotnienia czy izolacji. A najlepiej czyta się o takich sprawach siedząc we własnym, ciepłym domku z herbatą w ręce.
W "Milczeniu czasu" Ari Thor znów ma do rozwiązania zagadkę, która zdarzyła się wiele lat temu. Jednocześnie w Reykjaviku toczą się dwie różne z pozoru sprawy.
Książkę czytało się bardzo przyjemnie, nie ma zbędnych dłużyzn, tylko to co potrzebne.
Z chęcią sięgnę po kolejne tomy.

Bardzo lubię czytać o zimnych klimatach Islandii, o mroku, burzach śnieżnych i uczuciu osamotnienia czy izolacji. A najlepiej czyta się o takich sprawach siedząc we własnym, ciepłym domku z herbatą w ręce.
W "Milczeniu czasu" Ari Thor znów ma do rozwiązania zagadkę, która zdarzyła się wiele lat temu. Jednocześnie w Reykjaviku toczą się dwie różne z pozoru sprawy.
Książkę...

Śledztwa współczesne kręcą się wokół Isrun, daleko poza Siglufjördur i dotyczą nudnego tematu, czyli polityki, a Ari tym razem rozkminia sprawę sprzed ponad pół roku, co pozwala myśleć z radością i nadzieją, że jest na świecie miejsce, w którym policjanci z nudów lub nieróbstwa podejmą się tego typu sprawy, tym bardziej że z powodu jednego zgonu (słownie: j e d n e g o) i jednego zachorowania (słownie: j e d n e g o) całe miasto objęto kwarantanną, lockdownem i dystansowaniem społecznym. Tylko konia z rzędem temu kto ułoży teorię na temat tego co mogło się stać w Hedinsfjordur taką jaką ułożył Ari na koniec swojego "śledztwa" (ktore na dodatek w dużej części przeprowadziła Isrun, doprowadzając do przełomu). Generalnie treść rozczarowuje, jednak mroczny klimat tajemnicy i język literacki autora to dla mnie wysoka półka i nawet nieciekawa treść przeczytana była przeze mnie z ogromną przyjemnością. Oczywiście już wkrótce sięgam po następną część.

Śledztwa współczesne kręcą się wokół Isrun, daleko poza Siglufjördur i dotyczą nudnego tematu, czyli polityki, a Ari tym razem rozkminia sprawę sprzed ponad pół roku, co pozwala myśleć z radością i nadzieją, że jest na świecie miejsce, w którym policjanci z nudów lub nieróbstwa podejmą się tego typu sprawy, tym bardziej że z powodu jednego zgonu (słownie: j e d n e g o) i...

Autor trzyma poziom, ale redakcja tym razem słabiutka.

Autor trzyma poziom, ale redakcja tym razem słabiutka.

Lekkostrawny, dość leniwie ciągnący się kryminał.
Cykl: Mroczna wyspa lodu (tom 3)

Lekkostrawny, dość leniwie ciągnący się kryminał.
Cykl: Mroczna wyspa lodu (tom 3)

Książka podobnie jak inne tego autora, bardzo klimatyczna - klaustrofobiczna atmosfera wyspy, hermetyczna społeczność, długie noce, ciemność wpływająca na samopoczucie, problemy etyczne i niejednoznaczni bohaterowie. Wszystko to podane niespieszny sposób pozwalający poczuć atmosferę miejsca, odnieść wrażenie, że jest się uczestnikiem, obserwatorem wydarzeń.

Plusem kryminałów Jonassona jest to, że historia jest realna, prawdopodobna, innymi słowy mogła mieć miejsce. Nie jest to tylko kryminał, ale również książka o charakterach ludzi ich motywacjach, celach, wartościach, samotności, niejednoznaczności. A więc tym wszystkim co wpływa na relacje międzyludzkie.

Książka podobnie jak inne tego autora, bardzo klimatyczna - klaustrofobiczna atmosfera wyspy, hermetyczna społeczność, długie noce, ciemność wpływająca na samopoczucie, problemy etyczne i niejednoznaczni bohaterowie. Wszystko to podane niespieszny sposób pozwalający poczuć atmosferę miejsca, odnieść wrażenie, że jest się uczestnikiem, obserwatorem wydarzeń.

Plusem...

Pamiętam, że pierwszy tom opowiadający o Siglufjordur i Ari Thorze bardzo długo się rozkręcał, i ogólnie był dość mało ciekawy. Drugiego tomu nie miałam możliwości przeczytać, ale trzeci, ten o którym piszę teraz, jest o wiele, wiele lepszy od pierwszego. Od samego początku zawiązuje się akcja, mamy kilka wątków, każdy ciekawy; dodatkową atrakcją jest rozwiązywanie sprawy sprzed wielu lat, której finał jest wisienką na torcie. Duży postęp względem tomu pierwszego, ciekawa lektura warta polecenia.

Pamiętam, że pierwszy tom opowiadający o Siglufjordur i Ari Thorze bardzo długo się rozkręcał, i ogólnie był dość mało ciekawy. Drugiego tomu nie miałam możliwości przeczytać, ale trzeci, ten o którym piszę teraz, jest o wiele, wiele lepszy od pierwszego. Od samego początku zawiązuje się akcja, mamy kilka wątków, każdy ciekawy; dodatkową atrakcją jest rozwiązywanie sprawy...

Tak się zastanawiam CO trzeba czytać, żeby temu czemuś dać 10 gwiazdek... Mroza i Bondę? Nędzne czytadło, popłuczyny po mistrzach skandynawskiego kryminału, który w ostatnich latach zszedł na psy. Szkoda czasu. Ostatnie kilkadziesiąt stron przerzuciłam.

Tak się zastanawiam CO trzeba czytać, żeby temu czemuś dać 10 gwiazdek... Mroza i Bondę? Nędzne czytadło, popłuczyny po mistrzach skandynawskiego kryminału, który w ostatnich latach zszedł na psy. Szkoda czasu. Ostatnie kilkadziesiąt stron przerzuciłam.

Kolejna wyprawa do najbardziej na północ wysuniętego miasteczka Islandii, Siglufjrdur. Z powodu niebezpiecznie zakaźnej gorączki krwotocznej miasteczko na kilka tygodni poddano ścisłej kwarantannie. Szczyty gór, które je otaczają potrafią wywołać uczucie klaustrofobii, wiatr przenika do kości a ciemność konsystencji smoły krępuje ruchy. Żeby nie zwariować młody policjant Ari Thór próbuje rozwikłać zagadkę z przed 50 lat. Pomaga mu w tym dziennikarka śledcza z Reykjaviku, Isrún, która równolegle rozwiązuje bieżące sprawy kryminalne w stolicy.

Kolejna wyprawa do najbardziej na północ wysuniętego miasteczka Islandii, Siglufjrdur. Z powodu niebezpiecznie zakaźnej gorączki krwotocznej miasteczko na kilka tygodni poddano ścisłej kwarantannie. Szczyty gór, które je otaczają potrafią wywołać uczucie klaustrofobii, wiatr przenika do kości a ciemność konsystencji smoły krępuje ruchy. Żeby nie zwariować młody policjant...

W tej części Ari Thor podejmuje się niemożliwego i próbuje rozwiązać sprawe samobójstwa sprzed 50 lat.... jonassona czyta się naprawde lekko i przyjemnie i nieprzypadkowo to jeden z moich ulubionych autorów.

W tej części Ari Thor podejmuje się niemożliwego i próbuje rozwiązać sprawe samobójstwa sprzed 50 lat.... jonassona czyta się naprawde lekko i przyjemnie i nieprzypadkowo to jeden z moich ulubionych autorów.

Małą miejscowość atakuje wirus przez co wszyscy mieszkańcy mają zakaz wyruszania poza granice miasteczka, obejmuje ich kwarantanna. Idealna książka w tych czasach więc dlatego za nią chwyciłam. Okazuje się, że nie jest tak dobra jak się to wydawało po opisie. Mamy trzy różne sprawy: porwanie dziecka, zabójstwo syna polityka i starą sprawę śmierci młodej kobiety. Wszystkie trzy są prowadzone na raz więc można się nieco pogubić. Aktualne sprawy zostają jednak szybko rozwiązane ale trzecia, najstarsza, ciągnie się od początku i tak naprawdę wszystkie szczegóły jej dotyczące, tak jak i rozwiązanie, odrywamy dopiero na końcu. Dla mnie trochę to było naciągane, że z tak niewielu poszlak zostało wyciągnięte tyle szczegółów. Ale trzeba przyznać, że nie było to ciężkie do przeczytania a chwilami było wręcz bardzo interesujące.

Małą miejscowość atakuje wirus przez co wszyscy mieszkańcy mają zakaz wyruszania poza granice miasteczka, obejmuje ich kwarantanna. Idealna książka w tych czasach więc dlatego za nią chwyciłam. Okazuje się, że nie jest tak dobra jak się to wydawało po opisie. Mamy trzy różne sprawy: porwanie dziecka, zabójstwo syna polityka i starą sprawę śmierci młodej kobiety. Wszystkie...