I właśnie takiego Carroll’a ja uwielbiam, takiego jakiego dostałem w „Szklanej zupie”. Jest to kontynuacja „Białych jabłek”, książki, która niekoniecznie mi się podobała, wydawała mi się przesadzona i przekombinowana. O "Szklanej zupie" mam zupełnie odmienne zdanie.

„Szklana zupa” to surrealizm i groteska w czystej postaci, szalony sen albo dziwna, narkotyczna wizja. Ale wszystko jest tu na swoim miejscu, przemyślane, łączy się w jedną spójną całość, doskonale się uzupełnia i – co najważniejsze – dopiero teraz pozwoliło mi docenić „Białe jabłka”. Przy tego typu historiach, opowieściach w takim stylu, w takim jaki cechuje twórczość Carroll’a nie tak trudno o przeszarżowanie, co mu się zdarzyło w kilku książkach. Czasem bardziej, czasem ledwie zauważalnie. W przypadku „Szklanej zupy” mogę się co najwyżej pokłonić przed geniuszem autora, bo jak dla mnie stworzył absolutnie rewelacyjną książkę, którą mogę śmiało postawić na równi z uwielbianą przeze mnie „Krainą Chichów”.

Porwała mnie ta historia, porwał mnie na nowo ten „Carrollowy” szalony świat, łączący sen na jawie z koszmarem, komedię z dramatem, absurd z rzeczywistością. I tak kończąc już – ciekawy byłby swego rodzaju książkowy „spinn-off” dotyczący Broximon’a. Jego historia to byłaby dopiero ciekawa opowieść.

I właśnie takiego Carroll’a ja uwielbiam, takiego jakiego dostałem w „Szklanej zupie”. Jest to kontynuacja „Białych jabłek”, książki, która niekoniecznie mi się podobała, wydawała mi się przesadzona i przekombinowana. O "Szklanej zupie" mam zupełnie odmienne zdanie.

„Szklana zupa” to surrealizm i groteska w czystej postaci, szalony sen albo dziwna, narkotyczna wizja. Ale...