Jeszcze niejednokrotnie będę wracała myślami do "Całego życia". Powieść, która w trudny do wytłumaczenia sposób jest literackim fenomenem. Ale tego na szczęście nie trzeba wyczerpująco tłumaczyć, bo można to poczuć podczas lektury.
Książka Seethalera, nominowana do Nagrody Bookera, w pierwszym momencie jest niepozorna. Niewielka objętość skrywa w sobie pewną magię i piękno literatury, z którą warto się zapoznać. To książka prosta w formie, która nie powinna przerastać nawet niezbyt wyrobionego czytelnika (przynajmniej od strony technicznej). Ale ja miałam chęć delektowania się, racjonowania jej, mimo że bez trudu można ją pochłonąć w jeden wieczór.
"Całe życie" opowiada o sprawach podstawowych, pierwotnych, stale towarzyszącym ludziom, a o których coraz częściej wielu z nas nie myśli lub nawet nie chce myśleć.

Robert Seethaler opowiada losy Andreasa Eggera, człowieka prostego, w niewielkim stopniu wykształconego (w znaczeniu edukacji szkolnej), parającego się różnymi nieskomplikowanymi, choć ciężkimi i niebezpiecznymi, pracami fizycznymi. Czytelnik towarzyszy Eggerowi przez całe jego życie, a to już od początku nie należy do łatwych i przyjemnych. Naznaczone jest dramatycznymi zdarzeniami spowodowanymi czasem przez ludzi (jak np. wojna), czasem przez naturę. Mimo to Andreasa przepełnia wewnętrzny spokój.
Bohater Seethalera jest typem samotnika. Nie odcina się od ludzi, ale potrzebuje ich w ograniczonym zakresie, co sprawia, że jest on bardziej skierowany do wnętrza siebie.

Z kolei jego zewnętrzna uwaga najbardziej kieruje się w stronę przyrody, a konkretniej warunków, ograniczeń i przeszkód, jakie ona stwarza dla funkcjonowania ludzi. Egger nie jest typem człowieka, który zachwyca się kwiatkami, pszczółkami i promieniami słońca. On po prostu respektuje siły natury i stara się żyć w zgodzie z nimi. To niejednokrotnie trudna symbioza. Czasem przyroda staje w kontrze i przynosi pewne ofiary, a Andreas wydaje mi się w takich momentach pokornym trybikiem potężnej machiny.

Czytelnik towarzyszy bohaterowi na przestrzeni kilkudziesięciu lat. W tym czasie Egger jest świadkiem wielu zmian społecznych i postępu cywilizacyjnego, ale ponieważ bardziej jest jego obserwatorem niż uczestnikiem pozwala to trochę z boku spojrzeć na różne rewolucje, jakie zaszły i zastanowić się nad nimi. Tematów do refleksji jest z resztą więcej, bo autorowi udało się w tej krótkiej formie zawrzeć wiele aspektów ważnych w życiu każdego z nas.

Dla mnie "Całe życie" to piękna, mądra, czasem sensualna opowieść o pogodzeniu z samym sobą i tym, co przynosi los, o pokorze wobec natury, przemijaniu i godności. To naprawdę niezwykła książka, o której, szczerze mówiąc, nie chcę długo pisać. Tak, jak autor skondensował historię, którą miał do opowiedzenia czytelnikom, tak ja świadomie nie rozpisuję się, licząc na to, że w swoim tekście udało mi się przekazać Wam jak ciekawa i ważna wydała mi się ta książka. Jeśli chcecie przeczytać historię z pewną głębią, ale napisaną w niezwykle prosty sposób, która wycisza i zastanawia to myślę, że warto sięgnąć po "Całe życie". Ta książka może istnieć w kulturze bardzo długo. Ja tego jej życzę.

*Powyższa opinia jest fragmentem mojej recenzji. Całość do przeczytania tutaj:
https://zaczytanadosamegorana1.blogspot.com/2017/05/cae-zycie-robert-seethaler-recenzja.html

Jeszcze niejednokrotnie będę wracała myślami do "Całego życia". Powieść, która w trudny do wytłumaczenia sposób jest literackim fenomenem. Ale tego na szczęście nie trzeba wyczerpująco tłumaczyć, bo można to poczuć podczas lektury.
Książka Seethalera, nominowana do Nagrody Bookera, w pierwszym momencie jest niepozorna. Niewielka objętość skrywa w sobie pewną magię i piękno...