Jedliście kiedyś papier ścierny?
Wiem, głupie pytanie, przecież każdy jadł!
A na poważnie - ja też nie - jednak to porównanie przyszło mi do głowy, kiedy brnęłam w lekturę "Martwego jeziora"; cały czas coś zgrzytało, nieprzyjemnie tarło - jeśli nie język, to bohaterka, jeśli nie ona, to mało porywająca historia i mimo szczerych chęci i sympatii do Autorki, którą polubiłam za cykl z Emilią Przecinek - nie da się tego przełknąć.
Opis książki zachęca: "fascynujące połączenie kryminału oraz romansu iskrzącego się ironicznym humorem", to niestety mija się z prawdą i to w zasadzie w każdym z tych dziewięciu przytoczonych przeze mnie słów.
Kryminał?
Martwe jezioro to historia rodziny/nierodziny głównej bohaterki z przekrętami w tle.
A nazwanie tej historii romansem iskrzącym się ironicznym humorem to już jest banialuk tygodnia!
Nie chcę spoilerować, więc powiem tak: gdybyście kiedyś jechali autem i złapali gumę, a zły los sprawił, że koło zapasowe leży w garażu i w akcie desperacji postanowili kontynuować podróż, w pewnym momencie to nie opona stykałaby się z asfaltem ale felga i uwierzycie, że to właśnie wtedy między felgą a asfaltem iskrzyłoby po stokroć bardziej niż pomiędzy bohaterami w tej książce.
Jestem rozczarowana i zawiedziona, nie tego się spodziewałam, liczyłam na zabawną i ciekawą historię, a dostałam przeciętną pozbawioną polotu opowiastkę z nieprzeciętnie irytującą bohaterką. Druga część tej historii leży na półce i będzie musiała jeszcze troszkę poczekać, narazie po nią nie sięgnę.

Jedliście kiedyś papier ścierny?
Wiem, głupie pytanie, przecież każdy jadł!
A na poważnie - ja też nie - jednak to porównanie przyszło mi do głowy, kiedy brnęłam w lekturę "Martwego jeziora"; cały czas coś zgrzytało, nieprzyjemnie tarło - jeśli nie język, to bohaterka, jeśli nie ona, to mało porywająca historia i mimo szczerych chęci i sympatii do Autorki, którą polubiłam...