Dzwonek komórki Julii wciąż rozbrzmiewa mi w uszach. Zbrzydły mi wiersze Asnyka. Stalking. Jak dobrze, że jest karalny!
Olga Rudnicka w niezwykły sposób, oddający dosadnie problem nękania, zręcznie przeprowadziła nas przez historię przypadkowej dziewczyny, która nagle stała się dla kogoś idealna, jedyna i którą pokochał chorą miłością, nie dając żyć. Więdłam razem z nią, uśmiech schodził mi z twarzy, bo czułam się przytłoczona. Do tego społeczna znieczulica, przyjaciele, którzy są z Tobą na dobre, ale kiedy jest źle, to potrafią dać ci "wilczy bilet" i nawet nie pomachać na pożegnanie.
Ciężko się czytało tę książkę. Nie ze względu na stronę językową, objętość, czy nudę. Wręcz przeciwnie! Było tu wszystko tak dosłowne, tak dobrze opisane, że sama zaczynałam się rozglądać, czy mnie ktoś nie śledzi, czułam się zmęczona tym ciągłym dręczeniem.

Na koniec niech przemówi stalker:
"Wszyscy tacy sami, tak samo marni, zadufani w sobie, przekonani o własnej wielkości, a w rzeczywistości tak samo żałośni jak ich zwiędłe fiutki, wciśnięte w za ciasne slipy."

Dzwonek komórki Julii wciąż rozbrzmiewa mi w uszach. Zbrzydły mi wiersze Asnyka. Stalking. Jak dobrze, że jest karalny!
Olga Rudnicka w niezwykły sposób, oddający dosadnie problem nękania, zręcznie przeprowadziła nas przez historię przypadkowej dziewczyny, która nagle stała się dla kogoś idealna, jedyna i którą pokochał chorą miłością, nie dając żyć. Więdłam razem z nią,...