Gdy jesteśmy jednostką w wielkiej grupie wszystko wydaje się uporządkowane, spokojne i nie czujemy presji odpowiedzialności. Vesper jest niesamowitą jednostką. Ma za sobą praktyki u nocarzy, pobyt wśród renegatów i w końcu zdobytą wolność, gdy już nigdzie nie pasował. Całe szczęście ma ze sobą wiernych przyjaciół, których lojalność nie raz została sprawdzona w warunkach najważniejszych – bojowych. Nic tak nie łączy jak wspólnie rozlana i spożywana krew. Teraz wszyscy muszą odnaleźć się w nowych rolach i wcale nie będzie to łatwe ani przyjemne. Czy Vesper okaże się wystarczająco charyzmatycznym przywódcą, aby utrzymać przy sobie swoją drużynę?

Postać Vespera z książki na książką ewoluuje. Nie tylko fakt zmiany stron – raz nocarz, raz regenat, raz nikt. Jego bohater się rozwija, uczy i żyje w zasadzie własnym życiem. Jestem pewna, że wymknął się Magdzie z rąk w ten uroczy sposób, w który wymykają się niektórzy bohaterowie. Dostają określone cechy na dzień dobry, wstrzykujemy ich w konkretny zarys fabularny, a potem idzie jak burza i w zasadzie to nie wiadomo jak się to stało. Dokładnie takie jest odczucie podczas czytania całej serii. Wszystko jest płynne, nie ma żadnych dziwnych implikacji, które burzyłyby wizerunek Vespera jako spajającego całość lordowską klamerką. I od początku w naturalny sposób się do niego przywiązujemy, dzielnie kibicując jego dalszemu przetrwaniu. To jest naprawdę niesamowite w książkach.

Całość recenzji na zukoteka.blox.pl

Gdy jesteśmy jednostką w wielkiej grupie wszystko wydaje się uporządkowane, spokojne i nie czujemy presji odpowiedzialności. Vesper jest niesamowitą jednostką. Ma za sobą praktyki u nocarzy, pobyt wśród renegatów i w końcu zdobytą wolność, gdy już nigdzie nie pasował. Całe szczęście ma ze sobą wiernych przyjaciół, których lojalność nie raz została sprawdzona w warunkach...