W czasie, gdy na terenie Polskiego Królestwa Kongresowego panowała „noc paszkiewiczowska”, po nieudanym powstaniu listopadowym, Charles Dickens napisał niezwykle dowcipną i bogatą w różnorodne typy osobowościowe komedię pomyłek, gdzie centralnym bohaterem jest archetyp angielskiego dżentelmena, nie pierwszej już młodości. Na nietuzinkową kompanię filozofa Samuela Pickwicka co rusz spadają frywolne przygody towarzyskie i przeróżne nieporozumienia, a całość jest okraszona właściwie niekończącą się ucztą i biesiadą. Dickens był pisarzem o dużej wrażliwości społecznej i bezlitosnym demaskatorem ułomności swoich czasów. Dał temu wyraz i tym razem. Przygody podstarzałych dżentelmenów były pretekstem do krytyki angielskiego systemu sądowniczego, będącego reliktem minionych feudalnych czasów, a także do ukazania rażącej dychotomii między bogatymi i biednymi obywatelami Królestwa Anglii.
Szczerze mówiąc, zanim zabrałem się za czytanie tej książki wiele o niej słyszałem, a co za tym idzie sporo sobie po niej obiecywałem. Lekkość stylu oraz (bądźmy szczerzy) trywialność fabuły nieco mnie rozczarowały. Myślę, że nie jestem jeszcze we właściwym okresie życia, aby właściwie delektować się tą książką. Powrócę do niej w czasie, gdy tempo mojego życia i pęd przewijających się myśli nieco się uspokoi.

W czasie, gdy na terenie Polskiego Królestwa Kongresowego panowała „noc paszkiewiczowska”, po nieudanym powstaniu listopadowym, Charles Dickens napisał niezwykle dowcipną i bogatą w różnorodne typy osobowościowe komedię pomyłek, gdzie centralnym bohaterem jest archetyp angielskiego dżentelmena, nie pierwszej już młodości. Na nietuzinkową kompanię filozofa Samuela Pickwicka...