"Zanim umrę, będę mógł w odróżnieniu od większości ludzi powiedzieć, że robiłem dokładnie to, czego chciałem najbardziej, nie bacząc na nic".



Po paru dniach od lektury pamiętnika "prawdziwego" diabła, nadal nie mogę się otrząsnąć. Tak mocny realizm w ukazaniu portretu psychologicznego człowieka, posiadającego dobrze ukrytą mroczną stronę, pozwala mi sądzić, że autor jest albo naprawdę rzadko spotykanym, wielkim pasjonatem umysłów morderców, albo to z jego psychiką jest coś nie tak. W pewnym momencie zaczęłam się nawet zastanawiać, czy pewne wątki fabularne tej książki nie zostały wzięte z prawdziwego życia. Tak, to była przerażająca proza.

Adrian Bednarek to urodzony w 1984 r. w Częstochowie, absolwent Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Autor od wielu lat fascynuje się tematyką kryminalną, w tym postaciami seryjnych morderców i II wojną światową. Jest także fanem żużlu i właścicielem firmy handlowej. "Pamiętnik diabła" to jego debiut literacki.

Kuba Sobański to przystojny, dwudziestodwuletni student prawa, należący do tzw. bananowej młodzieży. Bohater posiada wszystko, czego potrzebuje do szczęścia - bogatych rodziców, atrakcyjną dziewczynę Julię, ekskluzywne mieszkanie w Krakowie, oraz sprecyzowane plany na przyszłość. Jego codzienność to imprezy zakrapiane alkoholem i narkotykami, oraz znajomi z odpowiednim stanem konta. Kuba posiada jednak również swoją drugą twarz, twarz seryjnego mordercy, którego nieposkromiona żądza zmusza do zabijania z wielkim okrucieństwem pięknych brunetek. Jego pamiętnik to świadectwo chorego i zarazem fascynującego umysłu.

Jak przystało na specyficzną relację prozatorską w formie pamiętnika, od pierwszej strony książki czytelnik staje się niejako towarzyszem życia głównego bohatera powieści – prowadzącego podwójne życie, w tym życie bezwzględnego mordercy. Pierwszoosobowa narracja bohatera wprowadza nas niemalże do umysłu Kuby, poznając jego codzienne najskrytsze myśli, pragnienia, pobudki i zasady, jakimi się kieruje. Będąc wiernym obserwatorem jego zachowań, można zauważyć ponadprzeciętną inteligencję studenta, umiejętność logicznego myślenia i przede wszystkim bardzo ważną cechę jego charakteru – przewidywanie skutków własnych czynów. Nie wiem, czy Adrian Bednarek poświęcił wiele godzin ze swojego życia, na przeprowadzenie dokładnego researchu zachowań różnorakich morderców. Wiem jedno - kreacja portretu psychologicznego Kuby nie pozostawia nawet cienia wątpliwości – to niemalże idealny zabójca, który planuje wszystkie swoje kroki ze szczegółami, nie zapominając o nawet najmniejszym detalu. Chylę czoła autorowi za tak wspaniałą kreację głównego bohatera jego książki. I muszę przyznać, że podczas lektury miałam niemalże przeświadczenie, że Kuba Sobański istnieje naprawdę. To niewiarygodne, jak autentyczną postacią stał się bohater tego nietuzinkowego pamiętnika.

To, co najbardziej zaskakuje podczas lektury najgłębszych przemyśleń tak okrutnego mordercy – to wyzwolenie uczucia sympatii i podziwu dla Kuby, wraz z zaskakującym przywiązaniem emocjonalnym do tej postaci i życzeniem, aby student nie został nigdy złapany. Jego okrutne zbrodnie, dość szczegółowo opisane, a podyktowane traumą z dzieciństwa, winny raczej obrzydzać i skłaniać do potępienia. Tymczasem, mi zdarzyło się zwyczajnie zafascynować jego obsesją. Brak jakichkolwiek wyrzutów sumienia, przekonanie o własnej wyższości dające mu prawo do odbierania życia oraz poczucie gniewu, jaki stał się przyczyną jego zemsty – skłaniają do refleksji. Pojawia się wówczas pytanie, ilu takich ludzi spotykamy na swojej drodze? Ludzi, którzy potrafią tak doskonale grać.

Adrian Bednarek w swojej książce, naświetlił także obraz środowiska bananowej młodzieży, która dzięki pieniądzom swoich rodziców, pielęgnuje własne poczcie wyższości względem innych. To obraz pełen obecności wszelkiej maści używek, ciągłych imprez w ekskluzywnych lokalach, braku odpowiedzialności i przede wszystkim dość beztroskiego życia. Julia, Sandra, Tomek, a także Kuba to przedstawiciele tego elitarnego środowiska. To obraz przytłaczający, który niestety jest również naszą polską rzeczywistością. W płaszczyźnie tej autor nieco przesadził, wielokrotnie opisując ze szczegółami ubiór tychże postaci. To jednak tylko mały szczegół, nie rzutujący na fabułę.

Myślę, że książce dużą krzywdę zrobiła kompletnie nietrafiona okładka. Wydaje się, że grafik projektując ją, wziął pod uwagę jedynie tytuł, a nie najważniejszy aspekt, czyli treść dzieła. Okładka bowiem kojarzy się z powieścią erotyczną lub literaturą grozy. Z pewnością jednak nie z powieścią psychologiczną, jaką niewątpliwie jest "Pamiętnik diabła".

Dopóki nie sięgnęłam po debiut Adriana Bednarka, kojarzyłam tę książkę wyłącznie z aferą pomiędzy recenzentką a wydawnictwem, jaka kilka miesięcy rozpętała się w internecie. Obecnie zaś już wiem, że pamiętnik Rzeźnika Niewiniątek jest debiutem godnym polecenia, który niejednemu czytelnikowi zmrozi krew w żyłach. Po zobaczeniu na facebookowym profilu książki, zdjęcia obecnej inspiracji autora w postaci dzienników Josepha Goebbelsa i "Mein Kampf" Adolfa Hitlera, aż boję się pomyśleć, co Adrian Bednarek szykuje dla nas w następnej kolejności. Najzwyczajniej w świecie się tego boję.

http://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Zanim umrę, będę mógł w odróżnieniu od większości ludzi powiedzieć, że robiłem dokładnie to, czego chciałem najbardziej, nie bacząc na nic".



Po paru dniach od lektury pamiętnika "prawdziwego" diabła, nadal nie mogę się otrząsnąć. Tak mocny realizm w ukazaniu portretu psychologicznego człowieka, posiadającego dobrze ukrytą mroczną stronę, pozwala mi sądzić, że autor jest...