Autor od początku stawia przed nami sprawę jasno. Mamy do czynienia z morderstwem. Policjant, który sprawę prowadzi ma powody by szczerze nienawidzić męża ofiary z marszu więc wszystkie podejrzenia kieruje do niego. Po drugiej stronie mamy męża ofiary, który stara się udowodnić swoją niewinność z pomocą dawnego przyjaciela, który od wielu lat nie praktykuje już prawa. Z marszu więc wydaje nam się, że Ben Pruitt jest ofiarą systemu i uprzedzeń Maxa Ruperta, a Boady Sanden, który kilka lat temu nie pomógł odpowiednio niewinnemu człowiekowi postanawia stanąć na głowie by pomóc przyjacielowi. Nie myślcie jednak, że wszystko wiecie. Nie wszystko jest takim jakie się wydaje. Nie wyciągajcie pochopnych wniosków, bo możecie zbłądzić. Tak właśnie autor wodzi za nos swoich czytelników.

Nie nazwałabym sposobu prowadzenia akcji - szybkim, ale akcja również się nie wlecze. Powieść ma swoje własne unikalne tempo i nawet jeśli autor czasami przyspiesza to robili to celowo by wzmóc ciekawość u czytelnika.

Autor ma dużą wprawę w konstrukcji fabuły. Mamy do czynienia z jednym wątkiem główny, którym jest zabójstwo Jennavieve Pruitt oraz dwoma pobocznymi - demonami z przeszłości Boady'ego Sandena i Maxa Ruperta. Wszystkie wątki w jakiś sposób się łączą i przenikają się ze sobą. Wydaje się wręcz, że bez siebie by nie istniały.

Nie jest jednak idealnie. W książce część wydarzeń lub dowodów pojawiła się na zasadzie "szczęśliwego trafu", zasady "głupi ma zawsze szczęście" i w zasadzie "to było do przewidzenia". Autor mógł jeszcze bardziej namieszać czytelnikom w głowie albo w swojej konstrukcji fabuły zrobić trochę bałaganu. Wszystko jest po prostu sterylnie czyste, dlatego chociaż autor wodzi czytelnika za nos to nie jest to specjalnie zaskakujące.

Autor po macoszemu potraktował wątek córki Bena i Jenavievie, który aż się prosił o rozwinięcie w końcu niecodziennie ojciec jest oskarżony o zabójstwo matki dziecka. Niepełna również była kreacja Bena Pruitta, autor zdecydowanie za bardzo skupił się na Max'ie Rupercie i Boady'enie Sandenie. Wypadałoby nad tym popracować.

Książka jest ciekawa, ale niewiele wzbudza emocji u czytelnika. Nie wstrzymujemy oddechu ze zdenerwowania, nie obgryzamy paznokci, tak naprawdę to właśnie ludzka ciekawość sprawia, że czytelnik czyta książkę, bo chce poznać zakończenie tej zagadki, jest ciekawy co autor dla niego przygotował.

Całość: http://www.recenzjezpazurem.pl/2017/05/allen-eskens-niebiosa-moga-runac.html

Autor od początku stawia przed nami sprawę jasno. Mamy do czynienia z morderstwem. Policjant, który sprawę prowadzi ma powody by szczerze nienawidzić męża ofiary z marszu więc wszystkie podejrzenia kieruje do niego. Po drugiej stronie mamy męża ofiary, który stara się udowodnić swoją niewinność z pomocą dawnego przyjaciela, który od wielu lat nie praktykuje już prawa. Z...