Wojciech chciałby stworzyć rodzinę idealną: żeby i obiad miał kto ugotować, i dziećmi się zająć, i drugą pensją podreperować rodzinny budżet, żeby w związku nie zabrakło spontaniczności i nowoczesności, ale też żeby był oparty na solidnych, tradycyjnych podstawach. Dla dwóch osób wydaje się to niewykonalne, ale może z Anitą i Tunią się uda? Przecież miłość powinna się mnożyć, kiedy ją dzielimy z innymi, więc im więcej osób do podziału tym lepiej. Czy jednak stworzony przez bohaterów związek będzie wzrastał dzięki sumie ich zalet, czy też upadnie przygnieciony kumulacją ich wad? Co ich dzieci zyskają, a co stracą na tym układzie?

Anna Fryczkowska mocno zaczyna swoją najnowszą powieść „Żony jednego męża”, od pierwszych stron przykuwając uwagę czytelników. Autorka przedstawia kryzysową sytuację w rodzinie, a następnie cofa się do wcześniejszych wydarzeń, aby dociec jej przyczyn. Dzięki temu czytelnik poznaje opisywaną rodzinę na różnych etapach jej istnienia, szukając źródeł i zapowiedzi późniejszych problemów. Wielką zaletą sposobu, w jaki autorka przedstawia ten nietypowy układ jest to, że chociaż opisuje radykalnie różne światopoglądy i sposoby życia, to żadnej ze stron nie ocenia. Każda postać i każde zachowanie z czegoś wynika i trzeba poznać wszystkie elementy, żeby podjąć próbę ich zrozumienia. A kiedy uda się kogoś zrozumieć, czy można go potępić?

Książka ukazuje spojrzenia trzech bardzo różnych kobiet, postacie męskie są zdecydowanie mniej rozbudowane, a przez to również bardziej enigmatyczne. Ta ciepła a zarazem podszyta smutkiem opowieść porusza wiele trudnych i aktualnych kwestii, z których każda ma większy lub mniejszy wpływ na rozwój wydarzeń: nietolerancja, przemoc psychiczna i fizyczna, depresja, alkoholizm. Mimo tak trudnej tematyki nie przygnębia, bo równocześnie ukazuje siłę miłości, przyjaźni i wzajemnego wsparcia. Doskonale skomponowana i wciągająca od pierwszych stron aż do końca.

Agnieszka Kruk