https://wachajac-ksiazki.blogspot.com/2018/03/jej-wysokosc-marionetka-melinda.html

Myślę, że każdy czytelnik miał taki moment, kiedy wydawało mu się, że książka jest dobra, ale czegoś jej brakuje. I właśnie wtedy wszystko zmienia jedna scena, jedno wydarzenie. Nieważne jaki miała charakter: dobry, zły, wzruszający, po prostu przychodzi TEN moment przełomowy, który nie tylko powoduje zmianę zdania na temat bohatera czy książki, ale również całej serii. W moim przypadku było tak właśnie z „Jej Wysokość Marionetką” (pomijając już sam intrygująco brzmiący tytuł).

Napiszę całkiem szczerze, że po „Córce zjadaczki grzechów”, czyli pierwszym tomie, seria była dla mnie zakończona. Nie miałam najmniejszego pojęcia, co autorka chciałaby lub mogłaby jeszcze dodać, zakończenie było wręcz idealne. Po drugiej części zdecydowanie uważałam inaczej, no ale wiedziałam, że to trylogia, więc oddychałam spokojnie. Obie te książki były genialne i czytałam je z zapartym tchem. Za to o trzeciej części przez większość czasu myślałam, że to nie moje klimaty.

Znam swój gust czytelniczy na tyle dobrze, że wiem w jakich wątkach obracam się swobodnie, a jakie zwyczajnie nie przypadają mi do gustu. W „Jej Wysokość Marionetce” mamy do czynienia z motywem rebelii. I chociaż czytam wiele tego typu książek, to jakoś zawsze autorzy wplatają zręcznie inne wątki, że nawet tego nie zauważam lub mi to nie przeszkadza. Nie no, tak naprawdę wszystkie powieści z gatunku fantastyki mają ten wątek, ale jak wspomniałam, nie czułam się z tym dobrze w tejże historii.

Narracja, co mnie bardzo zaskoczyło, została podzielona między bohaterki, które kolejno prowadziły czytelnika w dwóch poprzednich tomach, czyli Twyllę i Erinn. Właściwie można powiedzieć, że przez skrajnie różne bohaterki. Twylla była wychowywana w samotności na królową, nie umie zaskarbić sobie sympatii ludu, ale jest również niepewna i naiwna. Kieruje się w większości uczuciami. Errin za to całe życie musiała pomagać w pracach, zdobyła zawód i musiała przeżyć. Obie bohaterki straciły wiele, zdradzono je i odebrano najpiękniejsze chwilę w życiu.

Jeśli ktoś z Was czytał poprzednie części, to pewnie zastanawia się, co stało się z Merekiem oraz Liefem. I już odpowiadam na to pytanie: DZIEJE SIĘ! Nie umiałabym napisać nic więcej bez zdradzania fabuły, ale Lief na przemian łamie moje serce i scala je z powrotem. Nie przypominam sobie, żeby w ostatnich czasach jakiś bohater budził we mnie tak skrajne emocje.

„Jej Wysokość Marionetka” to genialna lektura, która choć zaczyna się dość przeciętnie, to nie jest zwykłą, płaską historią. Jest w niej brutalność rzeczywistości i wojny jaką przyszło toczyć bohaterom. Ma bardzo barwne postacie, których charaktery to wręcz prawdziwy kalejdoskop barw. Mam wrażenie, że autorka nie określa jasno kto jest dobry, a kto jest zły. Każdy bohater ma w sobie coś dobrego, ale również potrafi wykazać złe cechy. I chociaż ewidentnie widać, kto stoi po stronie dobra, to nie można nie zauważyć u tych postaci tej ciemnej strony ich natury. Dla mnie to właśnie określa tą serię jako wartą zapoznania, zapamiętania i powrócenia do niej, ponieważ na pewno to zrobię.

https://wachajac-ksiazki.blogspot.com/2018/03/jej-wysokosc-marionetka-melinda.html

Myślę, że każdy czytelnik miał taki moment, kiedy wydawało mu się, że książka jest dobra, ale czegoś jej brakuje. I właśnie wtedy wszystko zmienia jedna scena, jedno wydarzenie. Nieważne jaki miała charakter: dobry, zły, wzruszający, po prostu przychodzi TEN moment przełomowy, który nie...