Szkoda, że ta książka nie jest tak bardzo znana. Powinno ją przeczytać jak najwięcej ludzi. Łapie za serce i wzrusza. Jak napisała o niej pani Małgorzata Musierowicz: „czyta się ją z coraz większym przejęciem, zaś tok najzwyklejszych, szarych i codziennych wydarzeń zapiera dech w piersiach“. Wszystko jest możliwe.

Szkoda, że ta książka nie jest tak bardzo znana. Powinno ją przeczytać jak najwięcej ludzi. Łapie za serce i wzrusza. Jak napisała o niej pani Małgorzata Musierowicz: „czyta się ją z coraz większym przejęciem, zaś tok najzwyklejszych, szarych i codziennych wydarzeń zapiera dech w piersiach“. Wszystko jest możliwe.

Po raz kolejny powracam do tej krótkiej, ale jakże wypełnionej emocjami i nieszczęściem książki. Kiedy czytałam ją jako nastolatka nie widziałam tego co zaczęłam dostrzegać teraz. Jak bardzo w społeczeństwie "pod górkę" mają osoby z niepełnosprawnościami, z jakim niezrozumieniem spotykają się oni, ale również ich rodzice czy całe rodziny. Cieszy mnie jednak niezwykle to, że ludzie są coraz bardziej otwarci na wyjątkowość osób z niepełnosprawnościami. Cieszę się również, że pozornie niekontaktujące się ze światem zewnętrznym osoby, mogą jednak to robić dzięki rozwojowi nauki, technologii oraz ludziom którzy im to umożliwiają.
Zakończenie chociaż rozciąga widmo smutku, to jednak zostaje nie do końca opisane i zawsze pozostaje ta nutka nadziei, że wszystko jest możliwe.

Po raz kolejny powracam do tej krótkiej, ale jakże wypełnionej emocjami i nieszczęściem książki. Kiedy czytałam ją jako nastolatka nie widziałam tego co zaczęłam dostrzegać teraz. Jak bardzo w społeczeństwie "pod górkę" mają osoby z niepełnosprawnościami, z jakim niezrozumieniem spotykają się oni, ale również ich rodzice czy całe rodziny. Cieszy mnie jednak niezwykle to, że...

Książka napisana pięknym, zgrabnym stylem. Wciąga już od pierwszych słów. Zaletą jest też to, że książka ta przypomina nowelkę, jest krótka i z pewnością da się ją przeczytać w trochę ponad godzinę. Niestety widać, że autorka chyba nie miała pomysłu na zakończenie - szczerze spodziewałam się czegoś innego. Na końcu pozostajemy z kilkoma nierozwiązanymi wątkami - najbardziej drażni mnie pominięcie w zakończeniu Agnieszki. Koniec zbyt bardzo mnie zawiódł, żebym mogła wystawić ocenę wyższą niż 6. Mimo to dalej uważam, że książkę należy podsuwać przede wszystkim młodszym czytelnikom - ja ją dostałam od babci i pierwszy raz przeczytałam w wieku 12 lat - wywarła wtedy na mnie dość duże wrażenie i na pewno wpłynęła na ukształtowanie się mojej wrażliwości:)

Książka napisana pięknym, zgrabnym stylem. Wciąga już od pierwszych słów. Zaletą jest też to, że książka ta przypomina nowelkę, jest krótka i z pewnością da się ją przeczytać w trochę ponad godzinę. Niestety widać, że autorka chyba nie miała pomysłu na zakończenie - szczerze spodziewałam się czegoś innego. Na końcu pozostajemy z kilkoma nierozwiązanymi wątkami - najbardziej...

Narratorem tej krótkiej książeczki jest kilkunastoletni Jaś. Opowiada o swoich najbliższych, o sobie i swojej samotności wśród najbliższych. Wydawałoby się, że to nic szczególnego. Ot, nastolatek skarżący się na wszystko i wszystkich. Tyle, że Jaś nie chodzi, nie mówi, nie komunikuje się nawet ze swoją rodziną. Przez brata i siostrę postrzegany jest jak zawalidroga, kolejny niepotrzebny sprzęt w domu. W dodatku obwiniają go o to, że zostawił ich ojciec. Tylko matka widzi w nim promyk radości. Jest zupełnie pogodzona z jego innością. Oczywiście jest jej trudno. Sama wychowuje 3 dzieci. Nie ma przyjaciół, czasu dla siebie, porzucił ją mąż, który obiecywał być z nią na dobre i na złe. Nikt nie wie, że Jaś myśli, czuje, czyta i liczy. Nikt nie podejrzewa, że chłopiec słyszy pełne litości rozmowy dorosłych i okrutne opinie rówieśników. Jako pierwsza dostrzega z nim człowieka Marianna, koleżanka z klasy jego brata. Ale niepewna swoich odczuć, milczy. Jednak obserwuje Jasia i potrafi okazać mu nie współczucie, ale zrozumienie i życzliwość. Siostra bliźniaczka jest często bardzo okrutna wobec brata, nie angażuje się w pomoc. Jeśli już coś robi, to jak najszybciej i byle jak. Paweł, straszy brat, zwykle stara się unikać opieki nad bratem, ale wywiązuje się z obowiązków- pomaga przy kąpieli, zabiera go na podwórko. Dopiero po jakimś czasie zmienia się - chce pomóc bratu, zaczyna z nim ćwiczyć. Najsmutniejsza jest jednak postawa ojca. Mężczyzna najwyraźniej nie poradził sobie emocjonalnie z kalectwem syna. Nie potrafił zrozumieć, że jego chory synek to też człowiek i że trzeba nauczyć się go kochać, a nie czekać na zapowiadaną przez lekarzy śmierć. Gdy decyduje się na powrót do rodziny, stawia warunek - Jaś ma trafić do zakładu opieki. Matka nie potrafi się na to zgodzić. Ojciec nie widzi, że bardzo ją tym rani. Nie ma już w nich dawnej miłości, uśmiechów i zwykłej codzienności.
Autorka pokazuje, że trudno zaakceptować życie z kalekim dzieckiem. Tylko matka jest gotowa dla poświęceń. I choć stara się pokazać rodzinie, że Jaś jest jej częścią, nie udaje jej się. Tylko Paweł zaczyna dostrzegać trud matki i zamiast litości czuje z Jasiem braterską więź.
Gorąco polecam! Myślę, że ta książka skierowana jest zarówno do młodszego, jak i starszego odbiorcy. Uczy tolerancji, zrozumienie i miłości.

Narratorem tej krótkiej książeczki jest kilkunastoletni Jaś. Opowiada o swoich najbliższych, o sobie i swojej samotności wśród najbliższych. Wydawałoby się, że to nic szczególnego. Ot, nastolatek skarżący się na wszystko i wszystkich. Tyle, że Jaś nie chodzi, nie mówi, nie komunikuje się nawet ze swoją rodziną. Przez brata i siostrę postrzegany jest jak zawalidroga,...

Dziś przeczytałam ją jednym tchem w podróży. Wzruszenie towarzyszyło mi od początku czytania. Pod koniec łzy leciały mi po twarzy, budząc zapewne zdziwienie współtowarzyszy podróży. To książka o tym, że dorosły człowiek nie zawsze dorósł do bycia dorosłym i o dziecku, które posiada dojrzałość dorosłego. Wspaniała książka dla każdego.

Dziś przeczytałam ją jednym tchem w podróży. Wzruszenie towarzyszyło mi od początku czytania. Pod koniec łzy leciały mi po twarzy, budząc zapewne zdziwienie współtowarzyszy podróży. To książka o tym, że dorosły człowiek nie zawsze dorósł do bycia dorosłym i o dziecku, które posiada dojrzałość dorosłego. Wspaniała książka dla każdego.

Cóż.
Przeczytałam bardziej z chęci wystawienia opinii, niż z samej potrzeby ducha.
Sama nie wiem co napisać, książka napisana w nieco... oryginalnym języku, czyta się ją w miarę lekko, ale co z tego, jeśli po skończeniu tego potoku słów wyrwanego z pamiętnika sparaliżowanego chłopca, nie rozumie się naprawdę n i c?
Takie przynajmniej są moje odczucia.
Życia mi ta książka nie uratowała, a czyż nie tego wymaga się od książek właśnie?

Cóż.
Przeczytałam bardziej z chęci wystawienia opinii, niż z samej potrzeby ducha.
Sama nie wiem co napisać, książka napisana w nieco... oryginalnym języku, czyta się ją w miarę lekko, ale co z tego, jeśli po skończeniu tego potoku słów wyrwanego z pamiętnika sparaliżowanego chłopca, nie rozumie się naprawdę n i c?
Takie przynajmniej są moje odczucia.
Życia mi ta książka...

Świat widziany oczami dziecka... Właściwie to już nastolatka, który słyszy, widzi, rozumie, a nawet potrafi czytać. Jest jednak jeden minus - jego ciało jest bezwładne. Pomimo tego cieszy się, że żyje, ale przede wszystkim jest wybitnym obserwatorem tego, co się wokół niego dzieje.

Świat widziany oczami dziecka... Właściwie to już nastolatka, który słyszy, widzi, rozumie, a nawet potrafi czytać. Jest jednak jeden minus - jego ciało jest bezwładne. Pomimo tego cieszy się, że żyje, ale przede wszystkim jest wybitnym obserwatorem tego, co się wokół niego dzieje.

Świetny pomysł i realizacja! Odzyskałam wiarę w to, że polski autor jest w stanie pisać piękną polszczyzną i bezpretensjonalnie, nie siląc się na dydaktyzm, a jednak bez pardonu! Brawo dla tej pani

Świetny pomysł i realizacja! Odzyskałam wiarę w to, że polski autor jest w stanie pisać piękną polszczyzną i bezpretensjonalnie, nie siląc się na dydaktyzm, a jednak bez pardonu! Brawo dla tej pani

Książka, która powinna być lekturą obowiązkową, niekoniecznie szkolną, ale rodzinną. Tak wiele daje do myślenia o sprawach najważniejszych...

Książka, która powinna być lekturą obowiązkową, niekoniecznie szkolną, ale rodzinną. Tak wiele daje do myślenia o sprawach najważniejszych...

Cudowna książka. Na uwagę zasługuje przede wszystkim ableistyczna narracja, którą posłużyła się autorka - jestem pod ogromnym wrażeniem, jaki efekt uzyskała, decydując się na taką strategię narracyjną.
Po prostu, WOW.

Cudowna książka. Na uwagę zasługuje przede wszystkim ableistyczna narracja, którą posłużyła się autorka - jestem pod ogromnym wrażeniem, jaki efekt uzyskała, decydując się na taką strategię narracyjną.
Po prostu, WOW.