fascynujące spotkanie z pisarzm, reżyserem, artystą wielkiego formatu. To nei tylko autor ektur szkolanych, ale i niesłychanie ciekawa osobowośc, której przeżycia stanowia kanwę wielu filmów. W swoich dziełąch filmowych, choć zaszufladkowany jako reżyser kina autorskiego, artystycznego, odnosił się do typowych spraw, które bliskie były wykłym ludziom. Prowadził rozrachunek z przeszłością, w Rojstach opisyał partyzanckie życie, ale nie heroizm był mu w głowie. Potrafił zaszokować scenami przemocy w stosunku do ludności cywilnej. Jego botarerowie zawsze są uwikłani w moralne dylematy, prowadzą rachunek sumienia.
Nie ukrywam, że Lidia Sadkowska- Mokkas wykonałą wręcz tytaniczną pracę gromadząc wszystkie potrzebne dokumenty, zdjecia, pamiątki, kolekcjonując wspomnienia jego przyjaciół, adwersarzy czy krytykó literackich. Ile wspólnego miał Konwicki z MiŁoszem, Mickiewiczem, podobnie bowiem mitologizował ukochaną Wileńszczyznę.
Badaczka wskazuje wiele autobiograficznych tropów w twórczości Konwickiego. Jego protagoniści to często csieroty, bękarty, wychowywane przez dziadków.
Urodzony w wilię św. Jana, w 1926 roku w Nowej Wilejce, która jest obecnie dzielnicą Wilna. Wyrzutek o drobnoszlacheckiej, polskiej paranteli. Ojciec Michałł Konwicki dał mu w spadku skłonnośc do gruźlicy, a z matką w dziecięctwie spędził zaledwie półtora roku. Jego wszechświat to okolice podmiejskie, wileńska bieda, rytm życia odmierzany świętami. Rozrywki takie jak płąwienie koni, Kaziuki, akcenty wielokulturowości. Początku wojny śwoatowej nie oczuł, okupacja zaczełą się w 1941 roku, pustkę i oczekiwanie na koniec wojny wypełniał harcerską konspiracją, tajnymi kompletami, akcesem do AK. Dezinformacja, chaos struktur wyzwoleńczych. Moralny rozkłąd swojego plutonu. Przedostał się do Białegostoku, potem na Śląsk. osiadł w Gliwicach, by przenieśc się do Krakowa. Stawiał tam pierwsze kroki jako dziennikarz i redaktor w "Twórczości". Kraków to była ostoja kultury, stał się recenzentm teatralnym, zanurzał się w polskiej kulturze, poznał Borowskiego, Bratnego. Wybrał Warszawę.
Czy tworzył na potrzeby socrealizmu? Czy udzielał się podczas zebrań partyjnych, czy trzymał z "pryszczatymi'? czy można go rozgrzeszyć z proletariackich ciągot? Powstały przecież produkcyjniaki Na budowie, gdzie wychwalał stawianie Nowej Huty.
Ciesze się, że autorka opisuje całkształt jego twórczości, że daje mu też zabrać głos niejako w swej obronie. Jego przyjacielami byli Dudek, Holubek, Dygat. List 34, marzec 68', rozmowy z Moczarskim. Na szczęście zwziął rozbrat z partią, zwócił się ku filmowi. Ostatni dzięń Lata, zaduszki, ukoronowaniem zaś jest słynne Salto, jakiś przebłysk geniuszu jeśłi chodzi o sceny pociągowe i postać Cybulskiego. Najbardziej lubię Kronikę wypadków miłosnych za nieśpieszny rytm, piękno przyrody, doskonałe poprowadzenie młodych aktorów.
warto też poznać życie osobiste Konwickiego, ukochana żonę, przedwczesną śmierć młodszej córki Ewy Anny, jego podróżnicze pasje. Biografia kompletna, doskonale oddająca osobowość twórczą tego intelektualisty. Bogato ozdobiona licznymi zdjęciami, fragmentami rozmów z jego ulubionymi aktorami, współpracownikami czy przyjaciółmi. Gorąco polecam, bo warto sięgnąć po tę lekturę, zawierajacą pewien klucz do jego twórczości i klarowną analizę najważniejszych powieści.

fascynujące spotkanie z pisarzm, reżyserem, artystą wielkiego formatu. To nei tylko autor ektur szkolanych, ale i niesłychanie ciekawa osobowośc, której przeżycia stanowia kanwę wielu filmów. W swoich dziełąch filmowych, choć zaszufladkowany jako reżyser kina autorskiego, artystycznego, odnosił się do typowych spraw, które bliskie były wykłym ludziom. Prowadził rozrachunek...