"Pasja to taka siła, która nie daje spać, wyciąga z łóżka o świcie. To przewodnik po górskich ścieżkach i ramię do wypłakania żalów. To namiętność zagubiona i odnaleziona, wrażliwość na przezroczyste elementy życia, podwójna skala kolorów w łuku tęczy. Jest darem, ale nie sielanką. Każe nam cierpieć w imię wspólnej przygody, bo nie tyle przyjemność, ile właśnie cierpienie jest jej stałym elementem."

Alicja była dobrze zapowiadającą się tancerką z perspektywami na osiągnięcie naprawdę wspaniałej kariery. Jednak jeden moment przekreślił wszystko. Rozległa kontuzja kolana i brak możliwości, by kiedykolwiek znów stanąć na scenie. Po siedmiu latach kobieta postanawia jeszcze raz zawalczyć o swoją pasję. Staje się częścią ekipy, przygotowującej pierwszą w Polsce rewię. Jednak sama miłość do tańca i marzenia nie wystarczają – Alicja musi zmierzyć się z pełną intryg i zawiści atmosferą za kulisami, a także z producentką, która za punkt honoru postawiła sobie usunąć tancerkę z przedstawienia.


Kiedy rozpoczynałam lekturę „Uwertury” byłam święcie przekonana, że książka ta będzie romansem, lekko okraszonym, uatrakcyjnionym motywem tańca. Tymczasem przewracałam kolejne strony, ale jedyna miłość, jaką znalazłam to ta do bliskich i oczywiście do najważniejszego w powieści tańca. Przez brak wyraźnego wątku miłosnego, który zdominowałby całą akcję, „Uwertura” stała się jedną z lepszych polskich powieści obyczajowych, jakie miałam okazję przeczytać! Jest niesamowicie głęboka, poruszająco emocjonalna i inspirująca, by spełniać w życiu swoje marzenia.

„Uwertura” to powieść bardzo, bardzo dojrzała. Nie znajdziecie w niej naiwnych nastolatek, którym kolana uginaja się na widok przystojnych mężczyzn! To książka o ludziach, którzy poznali tę gorszą część życia, którzy mają za sobą ciężkie doświadczenia – rodzinne, zdrowotne czy uczuciowe. Wiedzą już, że nie zawsze jest pięknie, jednak mają motywację, by realizować swoje marzenia. Na ich tle szczególnie wyróżnia się główna bohaterka, Alicja. Choć z pozoru może wydawać nam się zbyt idealną, to przy bliższym poznaniu dostrzegamy wszystkie jej rysy i pęknięcia. To kobieta, która zaznała tak wiele nieszczęścia, że jedynym, co trzyma ją przy życiu jest miłość do tańca. Czytelnik trzyma kciuki za nią i kibicuje jej, by marzenia stały się rzeczywistością.

Nieco gorzej wypadła w mojej opinii kreacja bohaterów drugoplanowych. Mam wrażenie, że kreując ich, Adrianna Rozbicka nieco za bardzo kierowała się zasadą „czarne jest czarne a białe jest białe”. W związku z tym mamy do czynienia albo z bohaterami do szpiku kości złymi – na przykład producentką Izą, która robi wszystko, by zniszczyć karierę Alicji, jednak czytelnik nie wie, dlaczego – i stereotypowymi, jak zafiksowany na punkcie seksu drugi z producentów Witold lub absolutnie dobrymi, jak artysta-gej Mateusz, który staje się przyjacielem i bratnią duszą głównej bohaterki. Na szczęście pojawiają się także niejednoznaczni bohaterowie, którzy wprowadzają w głowę czytelnika zamęt i budzą sprzeczne emocje.

„Uwertura” to książka, w której pierwsze skrzypce gra pasja Alicji. Przyznam, że mnie nigdy nie fascynował taniec, jednak opisany w tej książce jest on naprawdę wspaniale! Autorka, choreograf i tancerka we wspaniały sposób opisała swoje hobby. Operuje w książce fachowymi nazwami figur baletowych i rodzajów tańca, jednak robi to w taki sposób, że nie utrudniają one odbioru powieści przez laika. Dokonuje rzeczy z pozoru niemożliwej – za pomocą słów opowiada o sztuce, którą tancerz tworzy dla swojego widza. Czytelnik czuje się, jakby jednocześnie był odbiorcą i artystą, muzyka nieomal pulsuje w jego żyłach! To jest niesamowite! Widać, że autorka „Uwertury”, tak jak i jej główna bohaterka kocha tańczyć i żyje dla tańca.

Debiut Adrianny Rozbickiej to także powieść, która inspiruje. Przykład Alicji pokazuje, że nie warto się poddawać, że nawet największa trudność może zostać pokonana, jeśli mamy coś, na czym nam w życiu zależy. Czytając książkę, czytelnik zaczyna się zastanawiać, czy jest w jego życiu jakaś sprawa, dla której poświęciłby aż tak wiele i która dodawałyby mu skrzydeł. Z drugiej strony, autorka jasno mówi, że droga do spełnienia marzeń jest trudna i pełna przeciwności oraz, że wybierając jedno, często tracimy coś równie ważnego. Realizm i ukazanie brutalności życia to kolejne plusy „Uwertury”!

Mogłabym jeszcze długo rozpływać się w zachwytach nad debiutancką powieścią Adrianny Rozbickiej. Muszę jednak wskazać na jedną rzecz, która mnie irytowała. Może i ja jestem pedantką językową, choć sama też często robię błędy, ale w literaturze drażnią mnie one szczególnie. W „Uwerturze” odnalazłam kilka dziwnie użytych frazeologizmów i błędów fleksyjnych. Wierzę jednak, że w kolejnych książkach tak utalentowanej pisarki nie pojawią się już one!


Tak bardzo się cieszę, że miałam okazję poznać „Uwerturę”! To książka, która za niepozorną okładką i niezbyt zachęcającym opisem kryje prawdziwe skarby! Nie odnajdziecie tu banalnego romansu, ale trudną, bolesną i dojrzałą historię o pokonywaniu własnych słabości, szukaniu swojego miejsca w świecie, a przede wszystkim o wielkiej, wielkiej pasji, która nadaje sens życiu!

"Pasja to taka siła, która nie daje spać, wyciąga z łóżka o świcie. To przewodnik po górskich ścieżkach i ramię do wypłakania żalów. To namiętność zagubiona i odnaleziona, wrażliwość na przezroczyste elementy życia, podwójna skala kolorów w łuku tęczy. Jest darem, ale nie sielanką. Każe nam cierpieć w imię wspólnej przygody, bo nie tyle przyjemność, ile właśnie cierpienie...