"Kuzynki", druga przeczytana przeze mnie powieść Pilipiuka i pierwsze rozczarowanie. Wiadomo od dawna że Pilipiuk jest oryginalny, tak jest i w tej powieści.

Sądzę że dużym minusem jest sposób narracji który nie przykuwa uwagi. Drugi to powolnie sunąca, stająca jak w korku na Alejach Trzech Wieszczów w Krakowie akcja.
Plus niewątpliwie stanowi bogate słownictwo pana Pilipiuka, co jakiś czas sięgałem do słownika, by przyswoić sobie nowe słowo.

Pisarz przedstawia nam, historię losów dwóch kuzynek Katarzyny i Stanisławy Kruszewskich. Obie przeżyły już ponad cztery wieki. Tak długi żywot wiodą za sprawą tajemniczej substancji, tynktury, wyrabianej przy pomocy kamienia filozoficznego. Owa tynktura ma postać czerwonych grudek, wystarczy że dana osoba zażyje jej odpowiednią ilość raz na wiek. Niby niewiele trzeba do szczęścia w praktyce długie życie może być bardzo kłopotliwe. Problemy obejmują wszystkie formalności związane ze zmianą dowodów tożsamości. Nie można przecież żyć 400 lat nie starzejąc się, nawet 30, 40 wygląda bardzo podejrzanie, nie mówiąc już o łowcach wampirów.

"Kuzynki", druga przeczytana przeze mnie powieść Pilipiuka i pierwsze rozczarowanie. Wiadomo od dawna że Pilipiuk jest oryginalny, tak jest i w tej powieści.

Sądzę że dużym minusem jest sposób narracji który nie przykuwa uwagi. Drugi to powolnie sunąca, stająca jak w korku na Alejach Trzech Wieszczów w Krakowie akcja.
Plus niewątpliwie stanowi bogate słownictwo pana...