Ten miesiąc oczekiwania na drugi tom Hrabiego Monte Christo minął mi na niecierpliwym przebieraniu nóżkami. No bo jak po genialnej pierwszej części zmusić się do przeczekania, w celu poznania dalszych losów bohaterów? Na szczęście książka szybko wylądowała w moich rękach, i cóż więcej mogę powiedzieć - to nie ja pochłonęłam ją, tylko ona mnie!
To, co sprawia, że lektura jest jeszcze lepsza niż część pierwsza to fakt, że od pierwszych stron wpadamy w wir wydarzeń, niejako w ramach konsekwencji poczynań bohaterów z poprzedniego tomu. Znamy całe tło historyczne, wiemy już jaki jest cel głównego bohatera i kogo znowu spotkamy na kartach powieści. Nie spodziewajcie się jednak, że będzie przewidywalnie i zachowawczo. Oczywiście Dumas nie godzi się na półśrodki i pozwala fabule rozrosnąć się, dzięki wspaniałym wątkom pobocznym. Mam tutaj na myśli przede wszystkim emocjonującą relację między Maksymilianem a Valentine. Przepiękny związek, który musi przebyć mnóstwo piętrzących się przeszkód na drodze do szczęścia, a ich aniołem stróżem zostaje właśnie hrabia Monte Christo.

W poprzednim tomie dostaliśmy przedsmak, taką zapowiedź tego, czego możemy się spodziewać. Jednak to dopiero tutaj możemy się rozkoszować porządną ucztą. Świetną przygodą było przeżywanie kolejnych wydarzeń wraz z bohaterami Dumasa. Szczególnie dlatego, że hrabia okazał się piekielnie inteligentny - tutaj nie wchodzą w grę proste zagrania, w celu doprowadzenia do zemsty. Nie, Dantes podszedł do całej akcji z chłodną głową, po wielu latach przygotowań. To pewnie dlatego coraz to nowe pomysły potrafią nas zaskoczyć i sprawić, że zachwycimy się nad intrygami bohatera. Przyznam, że już początkowy motyw z telegrafem rozwalił mnie na łopatki!

Ten miesiąc oczekiwania na drugi tom Hrabiego Monte Christo minął mi na niecierpliwym przebieraniu nóżkami. No bo jak po genialnej pierwszej części zmusić się do przeczekania, w celu poznania dalszych losów bohaterów? Na szczęście książka szybko wylądowała w moich rękach, i cóż więcej mogę powiedzieć - to nie ja pochłonęłam ją, tylko ona mnie!
To, co sprawia, że lektura jest jeszcze lepsza niż część pierwsza to fakt, że od pierwszych stron wpadamy w wir wydarzeń, niejako w ramach konsekwencji poczynań bohaterów z poprzedniego tomu. Znamy całe tło historyczne, wiemy już jaki jest cel głównego bohatera i kogo znowu spotkamy na kartach powieści. Nie spodziewajcie się jednak, że będzie przewidywalnie i zachowawczo. Oczywiście Dumas nie godzi się na półśrodki i pozwala fabule rozrosnąć się, dzięki wspaniałym wątkom pobocznym. Mam tutaj na myśli przede wszystkim emocjonującą relację między Maksymilianem a Valentine. Przepiękny związek, który musi przebyć mnóstwo piętrzących się przeszkód na drodze do szczęścia, a ich aniołem stróżem zostaje właśnie hrabia Monte Christo.

W poprzednim tomie dostaliśmy przedsmak, taką zapowiedź tego, czego możemy się spodziewać. Jednak to dopiero tutaj możemy się rozkoszować porządną ucztą. Świetną przygodą było przeżywanie kolejnych wydarzeń wraz z bohaterami Dumasa. Szczególnie dlatego, że hrabia okazał się piekielnie inteligentny - tutaj nie wchodzą w grę proste zagrania, w celu doprowadzenia do zemsty. Nie, Dantes podszedł do całej akcji z chłodną głową, po wielu latach przygotowań. To pewnie dlatego coraz to nowe pomysły potrafią nas zaskoczyć i sprawić, że zachwycimy się nad intrygami bohatera. Przyznam, że już początkowy motyw z telegrafem rozwalił mnie na łopatki!

http://magiel-kulturalny.blogspot.com/2017/03/czy-mamy-prawo-do-wymierzania.html

Ten miesiąc oczekiwania na drugi tom Hrabiego Monte Christo minął mi na niecierpliwym przebieraniu nóżkami. No bo jak po genialnej pierwszej części zmusić się do przeczekania, w celu poznania dalszych losów bohaterów? Na szczęście książka szybko wylądowała w moich rękach, i cóż więcej mogę powiedzieć - to nie ja pochłonęłam ją, tylko ona mnie!
To, co sprawia, że lektura...