Wydaje mi się, że jest to jedna z nielicznych, jeśli nie jedyna bajka, w której głównym bohaterem jest starszy, samotny pan. Carl Fredricksen niewiele ma w życiu do stracenia. Mieszka sam, często oddaje się wspomnieniom po ukochanej żonie Ellie. Natchniony fotografiami pozostałymi w albumie opracowanym przez żonę, postanawia zrealizować ich wspólne niegdyś marzenie o zamieszkaniu na drugim końcu świata, w miejscu zwanym Bramy Raju. 

Staruszek jest zdeterminowany, z zaangażowaniem przygotowuje się do dosłownego przeniesienia swojego życiowego dobytku. W trakcie lotu nad ziemią okazuje się, że na ganku jego domu czeka wystraszony i poruszony emocjonalnie młody harcerz, który w wyniku rozmowy także okazuje się samotnym człowieczkiem. 
Staruszek i Russell w trakcie balonowego przelotu przeżywają wspólnie przygody, które zbliżają ich do siebie.

Okazuje się, że samotność może sięgnąć każdego, w każdym wieku, czy to osobę młodą, czy w nieco starszym wieku. Człowiek nie jest samotną wyspą i każdy z nas potrzebuje towarzystwa, pobycia ze sobą, czy chwili rozmowy. Można przyjaźnić się mimo różnicy wieku, a wspólne doświadczenia zbliżają. Podsumowując, domu nie tworzą mury, lecz ludzie.

Wydaje mi się, że jest to jedna z nielicznych, jeśli nie jedyna bajka, w której głównym bohaterem jest starszy, samotny pan. Carl Fredricksen niewiele ma w życiu do stracenia. Mieszka sam, często oddaje się wspomnieniom po ukochanej żonie Ellie. Natchniony fotografiami pozostałymi w albumie opracowanym przez żonę, postanawia zrealizować ich wspólne niegdyś marzenie o...