„Rok w Poziomce” – moje podejście numer 2 do twórczości pani Michalak. I mogę powiedzieć, że zakończyło się pełnym sukcesem – książka przeczytana, cukrzycy nie dostałam i nie przytyłam nawet grama od tych słodkości. Ba, nawet pojęłam, dlaczego autorka ta zbiera aż tyle pozytywnych opinii i ma takie wierne grono fanek. Nie to, żebym sama na to wpadła – życie mnie zmusiło. Otóż smutne rzeczy zdarzyły się drogim mi osobom i ostatki sił zużywałam na to, żeby zatrzymać produkcję łez. „Rok w Poziomce” skutecznie skupił moją uwagę na swojej treści, a absurdalność niektórych rozwiązań fabularnych zmusiła do uśmiechu. Jednak nachalny optymizm tej powieści może być przydatny. I myślę, że głęboka potrzeba takiego przerysowanego kompresu na duszę jest źródłem sukcesu pisarki.

Rozbawił mnie sposób w jaki pani Michalak zafundowała sama sobie rekompensatę za nieprzychylne recenzje. Której z nas nigdy się nie zdarzyło powiedzieć do przyjaciółki, że ktoś jest niespełniony w jakiejś dziedzinie tylko dlatego, że skrytykował nasze poczynania? Mój szef na ten przykład, w opinii swoich pracowników mógłby nauczać księży, co to celibat, bo każdy przejaw jego niezadowolenia względem naszej efektywności kwitowany jest stwierdzeniem, że chyba żona…no wiadomo co;) Pani Michalak pojechała po ogóle ludzi, którzy obśmiali jej książki – jak dla mnie bomba;) Tylko, że to troszkę obosieczny scyzoryk – bo pokazała, że ją te opinie jednak bolały.

Nie do końca rozumiem, dlaczego autorka samą siebie umieściła jako epizodyczną bohaterkę powieści, no ale lepiej niech na kartach książki bawi się w dobrą wróżkę, zamiast latać po polach i usiłować dynie w karety zamieniać, albo nie daj Boże odwrotnie – jeszcze by się jej udało i dopiero by problem był.

Sama historia Ewy…no cóż…miłość, przyjaźń, rodzina, mały domek, zwierzątka, gdzieś w tle podli ludzie i choroba. Typowe „telenowelowe” klimaty. A ta ilość cudownych zbiegów okoliczności – u pani Michalak prawdopodobieństwo ma zawsze wartość większą niż jeden. W dodatku ta ilość wątków fantastycznych! Bo ja chciałabym wiedzieć, gdzie jest taki szpital, co choremu po operacji można własnoręcznie mokre kompresy na głowę kłaść. I jak wymawiać słowa, żeby wszyscy wiedzieli, że robię w nich błąd ortograficzny – to dla mnie bardzo „warzne”.

Generalnie, „Rok w Poziomce” to przyjemne czytadło, którego nie należy brać bardzo serio. Z takim nastawieniem książka może się podobać. Nie powiem, że to literatura dla kucharek, bo obawiam się, że kucharki po tej książce wszystko na słodko by doprawiały, a ja jednak bardziej na ostro wolę. Na pewno jest to literatura dla kobiet, które nie chcą sobie głowy łamać zawiłościami fabuły. Ja będę sięgać po inne książki tej autorki, bo jestem ciekawa, co jeszcze wymyśli. Tylko boję się, że jako efekt uboczny lektury dojdę do wniosku, że coś ze mną nie tak – o żadnym małym domku stanowczo nie marzę. I nawet, jakby mi dopłacali nie zamieszkałabym w takim.

„Rok w Poziomce” – moje podejście numer 2 do twórczości pani Michalak. I mogę powiedzieć, że zakończyło się pełnym sukcesem – książka przeczytana, cukrzycy nie dostałam i nie przytyłam nawet grama od tych słodkości. Ba, nawet pojęłam, dlaczego autorka ta zbiera aż tyle pozytywnych opinii i ma takie wierne grono fanek. Nie to, żebym sama na to wpadła – życie mnie zmusiło....