Literatura fantastyczna jest mi bardzo bliska, dlatego nazwisko Ziemiański nie raz i nie dwa obiło mi się o uszy (i o oczy także). Spotykałam się z nim zawsze w kontekście jego najbardziej znanego cyklu „Achaja” i to od niego planowałam zacząć swoją przygodę z tym autorem. Stało się jednak inaczej, ponieważ w bibliotece przez przypadek natrafiłam na inną powieść tego pisarza zatytułowaną „Toy Wars”. Zaintrygowała mnie ona w pierwszej kolejności nietypowym tytułem, a w drugiej ciekawym opisem. Ostatecznie nie żałuję, że moją przygodę czytelniczą z Andrzejem Ziemiańskim rozpoczęłam z tą książką, ponieważ dostarczyła mi ona nie tylko satysfakcjonujących wrażeń czytelniczych, ale też ochoty, by zapoznać się z już niemal kultową „Achają”.

„Toy Wars” opowiada o dwudziestoparoletniej dziewczynie o przezwisku Toy, którą spotkało w życiu niejedno przykre doświadczenie. Teraz także znajduje się w ciężkiej sytuacji – zmarły opiekun prawny pozostawił jej ogromny spadek, jednak warunkiem jego otrzymania jest praca w pozostawionym przez niego biurze detektywistycznym przez 10 lat. Żaden klient nie chce jednak zaufać wyglądającej jak bezbronna licealistka kobiecie, dlatego musi zmagać się z wręcz ekstremalnymi warunkami finansowymi. Pewnego dnia w jej biurze zjawia się Paul Dante, dowódca najemników i proponuje jej pracę w swoim zespole. Toy przyjmuje propozycję i w tym momencie rozpoczynają się jej pierwsze przygody.

Książka podzielona jest na trzy części, z których każda opowiada o trochę innym zadaniu przydzielonym Toy, jednak wszystkie są ze sobą logicznie połączone. Już pierwsza z nich bardzo mnie zaintrygowała i wciągnęła. To jedna z głównych zalet tej powieści – wszystkie wydarzenia są naprawdę intrygujące, przez co chęć poznania dalszych losów bohaterów jest przemożna. Czyta się naprawdę bardzo szybko, na co wpływ ma także bardzo luźny, potoczny styl autora, pełen dialogów, bez rozbudowanych opisów. Mimo że lektura ta ma sporą objętość, to przeczytałam ją szybciej niż niektóre znacznie krótsze od niej książki. Wciągająca fabuła i niezobowiązujący, prosty styl ujawniają główny walor „Toy Wars”, którym jest rozrywka.

Wszystkie te rzeczy niewątpliwie wpłynęły na moją pozytywną ocenę powieści Ziemiańskiego, jednak najbardziej przyczyniło się do niej coś innego, a mianowicie oryginalność i niebanalność prezentowanych w niej wydarzeń. Autor stworzył system skomplikowanych zagadek, których rozszyfrowywanie sprawiało mi dużą przyjemność podczas czytania. Fabuła nie należy do sztampowych, w książce nie brakuje niekonwencjonalnych pomysłów. Trudno mi jasno stwierdzić, czy „Toy Wars” należy do gatunku fantastyki, czy już bardziej podchodzi pod science fiction, jednak autor świetnie opisał elementy świata otaczającego Toy, często zgłębiając się w interesujące szczegóły. Obecnie nietuzinkowość to towar deficytowy na rynku wydawniczym, dlatego bardzo sobie cenię pomysłowość autora.

Opowieść o Toy ma też swoje wady, o których także powinnam wspomnieć. Przede wszystkim chodzi o to, że to powieść niosąca rozrywkę i nic więcej. Zdarza mi się oceniać podobne książki wyżej, jeżeli jest to rozrywka naprawdę w jakiś sposób dla mnie niezwykła, ale tutaj nic nie porwało mnie i nie zachwyciło na tyle, bym mogła uczynić taki wyjątek. Następny szkopuł tkwi w języku: Ziemiański nadużywa wulgaryzmów. Do umiarkowanej liczby przekleństw w książkach podchodzę raczej obojętnie – nie przepadam za nimi (moim zdaniem trochę zaburzają rytm i płynność tekstu), ale też nie są dla mnie czymś nie do zniesienia. Niestety tutaj mamy tak duże ich nagromadzenie, że aż nie sposób nie zwrócić na to uwagi. W moim odczuciu momentami były one zupełnie niepotrzebne i nie na miejscu.

Tych kilka mankamentów nie odebrało mi jednak przyjemności płynącej z lektury. „Toy Wars” to liczący prawie sześćset stron kawał przyzwoitej rozrywki dla czytelników gustujących w polskiej (i nie tylko!) fantastyce. Z łatwością zanurzyłam się w oryginalnym, ociekającym humorem świecie Toy i czuję się usatysfakcjonowana lekturą. Polecam głównie osobom szukającym dobrej zabawy z lekką książką, skłonnym przymknąć oko na trochę zbyt „ostry” język.

Literatura fantastyczna jest mi bardzo bliska, dlatego nazwisko Ziemiański nie raz i nie dwa obiło mi się o uszy (i o oczy także). Spotykałam się z nim zawsze w kontekście jego najbardziej znanego cyklu „Achaja” i to od niego planowałam zacząć swoją przygodę z tym autorem. Stało się jednak inaczej, ponieważ w bibliotece przez przypadek natrafiłam na inną powieść tego...