„Czerwone dziewczyny” to zaskakująco dobra powieść, którą niełatwo przypisać do sztywnych kategorii gatunkowych. Trudno ją zaklasyfikować jako kryminał. Wątek potencjalnego morderstwa nie jest główną osią powieści, ale raczej symboliczną ramą, w którą ujęto życiorys głównej bohaterki – Manyō Akakuchiby. Powieści Sakuraby faktycznie bliżej do sagi rodzinnej, chociaż nadal nie jest to – czego mógłby spodziewać się czytelnik – „opowieść obyczajowa o silnych, japońskich kobietach”. Autorka tworzy wciągającą, literacką mieszankę, złożoną z rodzinnych legend, elementów realizmu magicznego oraz faktów, dotyczących japońskiej kultury i ekonomii.

Główny wątek sagi dotyczy losu przedstawicielek trzech pokoleń zamożnej, japońskiej rodziny Akakuchibów. Manyō to seniorka rodu, słynąca z trafnej prekognicji. Jej córka Kemari jest zbuntowaną przywódczynią lokalnego gangu motocyklowego i wziętą mangaczką. Tōko to najmłodsza przedstawicielka rodu, która weźmie na siebie zadanie rozsupłania rodzinnych tajemnic. Ciężar opowieści skupia się wokół trzech przeciwstawnych osobowości a każda z nich zasługuje na uwagę. Każda z nich będzie musiała też zmierzyć się z osobistym dramatem i określić kierunek własnej, życiowej ścieżki, nie zawsze zgodnej z oczekiwaniami najbliższych.

Sakuraba ma zdolność do ciekawej prezentacji swoich bohaterów. Dzięki krótkim, ale trafnym opisom, interesującymi wydają się zarówno postaci pierwszoplanowe, jak i bohaterowie, stanowiący zaledwie tło powieści. Każda postać ma do odegrania swoją rolę i – podobnie jak w dobrze rozpisanym dramacie – w historii klanu Akakuchibów nie ma bohaterów zbędnych.

Uwagę czytelnika z pewnością przykują elementy realizmu magicznego. Fabuła powieści delikatnie balansuje na granicy rzeczywistości i fantazyjnego dreszczowca. Życie bohaterów podlega nieustannym przemianom, wywoływanym m.in. przez niewidoczne siły duchowe i postaci z zaświatów. Trzeba podkreślić, że elementy nadprzyrodzone doskonale współgrają ze stylistyką powieści. Podczas czytania mogą nasunąć się wyraźne skojarzenia z fabułą i bohaterami „Stu lat samotności” Marqueza.

Pomimo oczywistych inspiracji fabularnych, autorce udaje się jednak zachować indywidualny charakter powieści. „Czerwone dziewczyny” to historia na wskroś japońska, przesycona filozofią Wschodu i bezbłędnie oddająca realia świata, opartego na kulcie pracy i poczuciu odpowiedzialności. Doskonała analiza japońskiego „snu o potędze”, rozpisana na trzy epoki historyczne i wielopokoleniowy dramat rodzinny z morderstwem w tle.

Katarzyna Pryga