Zacząłem czytać z bardzo dobrym nastawieniem. Tytuł książki, okładka, czcionka oraz recenzje jakie wpadły mi w ręce zrobiły dobry grunt. Grunt, na którym miała wyrosnąć epicka powieść Fantasy w klimacie skandynawskich legend. Takie przynajmniej miałem odczucie sięgając po Gar’lngawi.

Okazało się, że historia jaka stoi za powstaniem tej książki jest ciekawsza niż jej fabuła. Potencjał był duży ale w moim odczuciu zupełnie nie wykorzystany.

Poznajemy historię ludu szczęśliwej wyspy, który oczekuje nadejścia upragnionego, żyjąc w harmonii i spokoju. W ich przedziwny świat wkrada się zło przez co cała historia cywilizacji się zmienia. Wszystko jednak jest takie tylko muśnięte, ewidentnie brakuje rozmachu zarówno w kreowaniu rzeczywistości, bohaterów jak i fabuły. Zabrakło wżarcia się w poszczególne wątki. Zwroty akcji mają tyle dynamiki co kontenerowiec. Dialogi są wartkie niczym umysły naszych polityków a przez to, że jest ich bardzo mało to akcja wydaje się być jeszcze wolniejsza. To z czego zdałem sobie sprawę dopiero teraz, pisząc recenzję to fakt, że ta książka nie ma poczucia humoru. Nie ma w niej żadnego zabawnego bohatera, nikogo sypiącego sarkazmem ani nawet poczciwym sucharem. Wszyscy są śmiertelnie poważni.

Ta skromność kreowania fabuły wynikać może z historii Autorki. Mamy bowiem okazję czytać owoc twórczości przedstawicielki zakonu Benedyktynek. Przyznajcie, że nie jest to powszechna sytuacja, szczególnie w świecie literatury Fantasy. Anna Borkowska urodziła się w ’39 roku by po 25 latach swojego życia wstąpić do zakonu. Gar’lngawi powstało natomiast dopiero w stanie wojennym i czuć, że to wyczekiwanie wokół którego zbudowana została fabuła nie wzięło się z niczego. Podobnie jak cała Polska czekała na koniec tego szaleństwa tak i bohaterzy czekali na nadejście swojego szczęścia. Klimat książki nasiąknięty jest spokojem zakonu oraz umiłowaniem dla ducha, być może właśnie to mnie w tej powieści nie pociągnęło.

Książkę jako całość oceniam średnio i przyznam, że pod koniec byłem już mocno zmęczony jej tonem. Gdybym miał określić Gar’lngawi to powiedziałbym, że jest to baśń. Kategorię Fantasy rezerwuję literaturze, która ma w sobie więcej akcji i dużo bogatszy świat.

https://ksiazkatygodnia.wordpress.com/

Zacząłem czytać z bardzo dobrym nastawieniem. Tytuł książki, okładka, czcionka oraz recenzje jakie wpadły mi w ręce zrobiły dobry grunt. Grunt, na którym miała wyrosnąć epicka powieść Fantasy w klimacie skandynawskich legend. Takie przynajmniej miałem odczucie sięgając po Gar’lngawi.

Okazało się, że historia jaka stoi za powstaniem tej książki jest ciekawsza niż jej...