Zdecydowanie lepsza niż pierwszy tom. Porwała mnie i czytam po więcej :) Polecam.

Zdecydowanie lepsza niż pierwszy tom. Porwała mnie i czytam po więcej :) Polecam.

Jaenelle potrzebowała dwóch lat by uleczyć swoje ciało i umysł po ostatnich traumatycznych wydarzeniach. I choć fizycznie nic już jej nie dolega, psychicznie wciąż jest bardzo krucha. Bezpieczna i otoczona miłością odnawia kontakty z dzieciństwa, jednocześnie zmagając się z ludźmi, którzy chcieliby ją zniewolić i wykorzystać jej moc. Pchnięta do granic wytrzymałości, by ochronić królestwo musi stanąć twarzą w twarz z przeznaczeniem, którego tak bardzo starała się uniknąć. Tymczasem błakającemu się po Wykrzywionym Królestwie Daemonowi kończy się czas.

Drugi tom Czarnych Kamienibpołknęłam jak zwykle ekspresowo. Muszę jednak przyznać, że jest dla mnie jednym z cięższych – jest w nim najmniej Daemona, a fakt, że jest z dala od Jaenelle sprawia mi niemal fizyczny ból i pewnie nigdy się nie pogodzę z faktem, że przez tak długi czas nie starali się go ściagnąć do Kaeleer. Nie tylko Czarownica odniosła rany w Terreille. W tej części poznajemy też wspominanych w „Córce Krwawych” przyjaciół Jaenelle oraz zdecydowanie więcej krewniaków. „Dziedziczka cieni” jest mroczną i zmysłową powieścią, ale wciąż ze spora dozą przemocy, przez co nie każdemu przypadnie do gustu. Moim zdaniem jednak właśnie ta brutalność historii świetnie pokazuje róznice pomiedzy Krwawymi przestrzegającymi protokołu, a tymi skażonymi przez Dorotheę i Hekatah.

Niezależnie od tego ile razy już ją czytałam zawsze gwarantuje mi burze emocji i doprowadza do śmiechu oraz do łez. Jeśli to nie jest definicja ulubionej powiesci to nie wiem co nią jest. Jesli jesteście fanami dwórów Maas to relacje damsko-męskie w Kaeleer oraz tworzący się Ciemny Dwór też was oczarują.

Moja ocena 10/10

Po wiecej recenzji zapraszam na mojewgo bloga: napolcerenaty.pl

Jaenelle potrzebowała dwóch lat by uleczyć swoje ciało i umysł po ostatnich traumatycznych wydarzeniach. I choć fizycznie nic już jej nie dolega, psychicznie wciąż jest bardzo krucha. Bezpieczna i otoczona miłością odnawia kontakty z dzieciństwa, jednocześnie zmagając się z ludźmi, którzy chcieliby ją zniewolić i wykorzystać jej moc. Pchnięta do granic wytrzymałości, by...

Drugi tom- więcej rozumiem, jeśli chodzi o świat przedstawiony, politykę, zwyczaje... Rozumiem też, że Janelle sporo przeżyła w pierwszym tomie i dlatego teraz jest troszkę inną postacią. Zimną. Ale do cholery porzucenia Daemona nie wybaczę (mówię już o etapie, kiedy sobie o nim przypomniała - jego powrót nigdy nie był jej priorytetem, co boli nawet mnie....Do jasnej Anielki oni nawet pod koniec książki nie są pewni czy on w ogóle żyje!). Nie wybaczę ani jej, ani Seatanowi, a już tym bardziej nie Lucivarowi, który był przyczyną takiego stanu Daemona, a nie zrobił kompletnie nic by mu pomóc. Nic.
Poza tym pierwszy tom zawierał opis interakcji Janelle z ludźmi, można było poznać obie strony, polubić je, w tej części jest tego baaardzo mało. (Yaslaną pogardzam, więc jego wątki nie cieszyły). Wielka szkoda. Same intrygi i polityka.

Drugi tom- więcej rozumiem, jeśli chodzi o świat przedstawiony, politykę, zwyczaje... Rozumiem też, że Janelle sporo przeżyła w pierwszym tomie i dlatego teraz jest troszkę inną postacią. Zimną. Ale do cholery porzucenia Daemona nie wybaczę (mówię już o etapie, kiedy sobie o nim przypomniała - jego powrót nigdy nie był jej priorytetem, co boli nawet mnie....Do jasnej...

Och, wow, no dobra... Pierwszy tom to była dla mnie totalna przeprawa, zniechęcił mnie przeokropnie i nie bardzo miałam ochotę na kontynuację, ale słyszałam, że kolejne tomy są o wiele lepsze, więc po trzech latach jestem tu znowu. I znów była to trochę przeprawa, bo dla mnie większość opasłych tomiszcz się ciągnie, ale kurde. Naprawdę się wciągnęłam. Bardziej w pierwszą połowę niż drugą, ale jednak. I faktycznie jest lepiej, niż w pierwszej i faktycznie sięgnę po ten trzeci tom, bo jestem mega ciekawa, jak to się dalej potoczy, mimo, że nie jest to mój ulubieniec i raczej nie zostanie.

Dla mnie osobiście - mogłaby być krótsza, bo zwłaszcza już pod koniec łapałam się na tym, że moje skupienie ucieka, ale mimo wszystko jestem jak najbardziej pozytywnie nastawiona, chociaż trochę zagubiona w tym wszystkim.

Och, wow, no dobra... Pierwszy tom to była dla mnie totalna przeprawa, zniechęcił mnie przeokropnie i nie bardzo miałam ochotę na kontynuację, ale słyszałam, że kolejne tomy są o wiele lepsze, więc po trzech latach jestem tu znowu. I znów była to trochę przeprawa, bo dla mnie większość opasłych tomiszcz się ciągnie, ale kurde. Naprawdę się wciągnęłam. Bardziej w pierwszą...

Drugi tom podobał mi się jeszcze bardziej niż pierwszy! :)

Drugi tom podobał mi się jeszcze bardziej niż pierwszy! :)

Mam wrażenie jakby ta część była dużo spokojniejsza i zdecydowanie mniej obdarowana akcją i ważnymi wydarzeniami niż poprzednia.
Myślę, że robi za przerywnik między pierwszą a ostatnią częścią. Tak czy inaczej czytanie jej było (jak oczekiwałam) przyjemne.
Jedyne co faktycznie było taką niewiadomą to Deamon. Nie sądziłam, że autorka pozostawi tak istotną postać praktycznie za granicami aktualnych wydarzeń na tak strasznie długo!
Już się nie mogę doczekać następnej części! :))

Mam wrażenie jakby ta część była dużo spokojniejsza i zdecydowanie mniej obdarowana akcją i ważnymi wydarzeniami niż poprzednia.
Myślę, że robi za przerywnik między pierwszą a ostatnią częścią. Tak czy inaczej czytanie jej było (jak oczekiwałam) przyjemne.
Jedyne co faktycznie było taką niewiadomą to Deamon. Nie sądziłam, że autorka pozostawi tak istotną postać praktycznie...

Spróbuje przeczytać całość, chociaż dzisiaj przeraża mnie ilość krwi, okrucieństwa. Czytasz i jakby przechodzisz do porządku dziennego nad tym, hmmm

Spróbuje przeczytać całość, chociaż dzisiaj przeraża mnie ilość krwi, okrucieństwa. Czytasz i jakby przechodzisz do porządku dziennego nad tym, hmmm

Drugi tom jest jeszcze lepszy niż pierwszy. Niestety nie można dać więcej niż 10:)
Tutaj główna bohaterka jest już dorosła a my poznajemy co to znaczy być najpotężniejszą czarownicą na świecie.
Janelle to jedna z najciekawszych, najlepiej zbudowanych postaci kobiecych w literaturze. jednak książka nie skupia się tylko na niej. Poznajemy wątki i historie masy bohaterów którzy są tu ukazani. Cały świat jest tak rozległy, pełen magii, stworzeń i różnych gatunków istot że to aż niepojęte.
Naprawdę pobudza wyobraźnie:)

Drugi tom jest jeszcze lepszy niż pierwszy. Niestety nie można dać więcej niż 10:)
Tutaj główna bohaterka jest już dorosła a my poznajemy co to znaczy być najpotężniejszą czarownicą na świecie.
Janelle to jedna z najciekawszych, najlepiej zbudowanych postaci kobiecych w literaturze. jednak książka nie skupia się tylko na niej. Poznajemy wątki i historie masy bohaterów...

Zaskakująco dobrze, intrygująco poprowadzona kolejna część pełna ras i tajemniczych przyjaciół, którzy wcześniej byli mimochodem wymieniani. Momentami było tego dla mnie aż za dużo i przez całą książkę bardzo brakowało mi mapy, która pozwoliłaby zwizualizować sobie wymieniane tereny.

Nie do końca podoba mi się określenie ciemniejszych kamieni jako niższe skoro w hierarchii stoją wyżej, ale po załapaniu tego w pierwszej części tą czytało się już łatwiej.

Jaenelle kilkukrotnie dała popis swoich rosnących możliwości, zwłaszcza przed Ciemną Radą i złożoność jej relacji z różnymi postaciami, a zwłaszcza z najbliższymi bardzo mi się podobała. Rzeczywiście to jedna z najciekawszych, najlepiej zbudowanych postaci kobiecych w literaturze sf (a nawet może jest ciekawsza, ale jakoś w tym momencie sobie jej nie przypominam).

Ciągle czułam i czuję niedosyt zrozumienia jak i dlaczego funkcjonuje to, że po narodzeniu określonego typu kobiety mężczyźni Krwawych czują nieodpartą chęć służenia jej, a już tym bardziej skąd pojawia się przekonanie, że ma się przeznaczoną jakąś konkretną rolę w jej życiu, ale może przez poziom komplikacji ta seria jest tak intrygująca.

Mimo, że książka porusza kilka bardzo ciężkich zjawisk z naszego świata (jak wykorzystywanie dzieci, młodych kobiet, zmuszanie do prostytucji, nietolerancja wobec inności, niedocenianie cech nieznajomych) są pokazywane w sposób bardzo pasujący do tego świata a jednocześnie skłaniający do refleksji.

Bardzo podobała mi się relacja Saetana z Jaeelle, próbę towarzyszenia dziecku, które staje się kobietą kiedy chcemy być częścią jego życia kiedy będzie już dorosłe. Nie brakuje tu też sporej dawki humoru i masy magii.

Choć wątków dotyczących Deamona było mało to końcówka była bardzo mocna i wydało mi się na miejscu po brutalności zakończenia pierwszego tomu, że trwało to tak długo i było przeprowadzone w ten sposób.

Nie było tutaj tylu błędów, co w 1 tomie, ale niestety znowu było sporo literówek.

Zaskakująco dobrze, intrygująco poprowadzona kolejna część pełna ras i tajemniczych przyjaciół, którzy wcześniej byli mimochodem wymieniani. Momentami było tego dla mnie aż za dużo i przez całą książkę bardzo brakowało mi mapy, która pozwoliłaby zwizualizować sobie wymieniane tereny.

Nie do końca podoba mi się określenie ciemniejszych kamieni jako niższe skoro w...

Jeśli przebrnie się przez pierwszą część resztę pochłania sie w jedną chwilę.

Jeśli przebrnie się przez pierwszą część resztę pochłania sie w jedną chwilę.