Chyba jedyną osobą zaskoczoną zakończeniem książki jest jej główna bohaterka. Jako czytelniczka nazwałabym swoje ostatnie wrażenie... rozczarowaniem. "Królewska Klatka" pozostawia niedosyt, ale jednocześnie niesmak.

Dwadzieścia osiem rozdziałów jest właściwie bez zarzutu. Bardzo dobrze napisane, można wręcz obserwować, jak talent autorki rozwija się z każdym tomem serii. Momenty, w których czytelnik zaczyna mieć dosyć użalającej się nad sobą i wciąż niedojrzałej Mare, równoważą rozdziały pisane z perspektywy Cameron: świeżego i cynicznego umysłu, patrzącego na pozostałych bohaterów z właściwym dystansem. Pojawiają się drobne niedociągnięcia i niespójności, jak wyjątkowo szybki powrót Mare do zdrowia, po wyrwaniu jej z niewoli (wychudzona, trzymana w kajdanach przez pół roku nie byłaby w stanie biegać codziennie po 8 kilometrów juz po dwóch tygodniach; nieważne, jak bardzo cieszy ją wolność), ale czytelnik może być wyrozumiały dla autorki, która musi zmieścić swoje dzieło w limicie słów.

Akcja toczy się jednak nierówno. Przez większość książki czytelnik błąka się po umyśle Dziewczyny od błyskawic, trzymany w niewoli wraz z nią. Ma świadomość, ze coś większego dzieje się za jego plecami, ale podobnie jak członkowie Szkarłatnej Gwardii, może się tylko domyślać. Najciekawszy jest opis decydującej bitwy, który w decydującym momencie... Urywa się, a następny rozdział tylko nazywa ją zakończonym. Chociaż budowanie portretu psychologicznego króla Mavena zdaje się być istotnym elementem, w ostatnich, najważniejszych momentach zostaje tylko przelotnie wspomniany. Nawet dręczona przez niego Mare nie wydaje się być nim zainteresowana, kiedy musi uporać się z ważniejszym problemem - złamanym sercem.

I tak bohaterka, która miała potencjał, aby zostać silną, niezależną i waleczną ulubienicą czytelników, zostaje kolejnym skrzywdzonym dodatkiem swojego księcia. Bardzo chce wierzyć, ze ratuje ludzi, niezależnie od koloru ich krwi, ale to oni muszą ratować ją. I najlepiej uważać na jej delikatne uczucia, jednocześnie zapewniając ją, jak silna jest. Zazwyczaj bohaterowie dorastają i dzięki swoim doświadczeniom stają się mądrzejsi, ich charaktery ewoluują w lepszą stronę. Z Mare Barrow jest na odwrót, w trzeciej już części cyklu nie sposób jej już lubić. Nie wspominając już o Calu, srebrnym księciu, którego w końcu wybiera z trzech potencjalnych kandydatów.

Może to przez postać głównej bohaterki, która staje się wręcz irytująca, a może przez wyjątkowo mało zaskakujące, a nawet rozczarowujące zakończenie, ale "Królewska Klatka" okazała się słabsza, niż poprzedzające ją "Czerwona Królowa" i "Szklany Miecz". Ciekawą nowością była perspektywa Evangeline, można być także zaskoczonym przez kilka zwrotów akcji. Dzięki językowi, jakim powieść jest napisana, bardzo dobrze się ją czyta i z niecierpliwością będę czekać na następny (ostatni!) tom serii. Z nadzieją, że okaże się najlepszy, nie tylko dzięki zestawieniu z poprzednikiem.

Chyba jedyną osobą zaskoczoną zakończeniem książki jest jej główna bohaterka. Jako czytelniczka nazwałabym swoje ostatnie wrażenie... rozczarowaniem. "Królewska Klatka" pozostawia niedosyt, ale jednocześnie niesmak.

Dwadzieścia osiem rozdziałów jest właściwie bez zarzutu. Bardzo dobrze napisane, można wręcz obserwować, jak talent autorki rozwija się z każdym tomem serii....