Różni bohaterowie i gatunki

Autor w Echach udowadnia, że dobrze radzi sobie z krótszymi tekstami jak też, iż różne gatunki nie są dla niego problemem. Choć poszczególne opowiadania nie są zbyt długie to w każdym z nich udaje się stworzyć jakaś postać, którą czytelnik może polubić, czy będzie to dowódca stacji nasłuchowej, sprytny przemytnik, zatroskany ojciec martwiący się o córkę, czy prokurator służbistka mająca swoje słabości.

Echa to ciekawa próba autora by sprawdzić się w różnych stylach twórczości. Pierwsza z opowieści „Samotne światło” to wręcz psychologiczny thriller, opowiadający o odizolowanej placówce, który wydaje się przez swoją atmosferę zagubienia swoistym hołdem dla twórczości Stanisława Lema. „Argument siły” to historia o tym jak daleko potrafią się posunąć zwykli zdesperowani ludzie walczący o przeżycie. Tytułowe „Echa” to emocjonująca opowieść o ojcu starającym się ochronić swoją córkę przed światem po apokalipsie. „Wyższa konieczność” przedstawia jak bezwzględni musieli się stać ludzie by móc przetrwać w uniwersum Algorytmu Wojny. „Osaczonym” blisko do kryminalnej powieści utrzymanej trochę w klimatach Blade Runnnera i niepewności co do tego kto jest człowiekiem a kto androidem. Wreszcie kończące zbiór opowiadanie „Smok, Czarownica i Stara Szafa” to humorystyczne mrugnięcie okiem do czytelnika i pokazanie mu, iż świat Algorytmu Wojny nie zawsze musi być ponury i przytłaczający.
Inny punkt widzenia na wojnę

Podobnie jak w grze This Was of Mine, historie przedstawione w Echach są prezentowane z nietypowej perspektywy. W przeciwieństwie do”Invita” czy pozostałych części Algorytmu Wojny bohaterami z reguły nie są wojskowi z zadaniem do wypełnienia a zwykli ludzie usiłujący odnaleźć się w świecie po katastrofie. Głównym przeciwnikiem bohaterów stają się często zwykłe codzienne problemy jak zdobycie pożywienia, samotność czy wręcz samo przetrwanie kolejnego dnia.
Ponura wizja przyszłości

Podobnie jak cały cykl Algorytmu Wojny, Echa zmuszają czytelnika do zastanowienia się jakie będą konsekwencje, jeśli ludzkość odda za dużo kontroli w ręce sztucznej inteligencji. Zwłaszcza, iż w wizji Michała Cholewy niejednokrotnie to SI jest dużo bardziej przewidująca i sprytniejsza niż ludzie.

Innym ważnym motywem mocno podkreślanym w całym uniwersum jest to jak daleko ludzie mogą się posunąć starając się przetrwać, znajdując się w jakiejś sytuacji kryzysowej. Bohaterowie tutaj często stają się wyborem mniejszego zła, poświęcenia jednostki czy grupy.


Reasumując

„Echa” przede wszystkim pozwalają świetnie wczuć się w klimat i atmosferę uniwersum, z tego powodu mogą być interesującą pozycją nie tylko dla fanów, ale też osób, które jeszcze nie miały styczności z cyklem. Pewnym mankamentem jest brak większej ilości informacji o przyczynach „Dnia”, ale liczę, iż nadchodzący 5 tom cyklu odsłoni w końcu więcej tajemnic w tej kwestii. Pozostaje tylko obawa czy ludzkość przetrwa w Algorytmie Wojny?

Więcej https://solaris7.pl/2017/04/14/zaginione-opowiesci-23-michal-cholewa-echa/

Różni bohaterowie i gatunki

Autor w Echach udowadnia, że dobrze radzi sobie z krótszymi tekstami jak też, iż różne gatunki nie są dla niego problemem. Choć poszczególne opowiadania nie są zbyt długie to w każdym z nich udaje się stworzyć jakaś postać, którą czytelnik może polubić, czy będzie to dowódca stacji nasłuchowej, sprytny przemytnik, zatroskany ojciec martwiący się...