Widzę.
Pomysłowego Dobromira.
Widzę odbijającą się na jego głowie piłeczkę. Zafrasowaną twarz.
Słyszę.
Ten niezapomniany cienki głosik victorii: ahaaa! Tak- to główny bohater.
Co więcej, widzę jego szefa wielkie ego. Partnerów leniuszków. Jakieś inne rozmyte postacie. I w końcu widzę jedyną sprawiedliwą. Jedyną, której się chce. Oparcie. Stelaż. Opokę. Filar dla Dobromira. Tę piłeczkę, bez której nijak nie można nic wymyślić :)
Czuję.
Zakłopotanie. Bo jakżeż chłopu czytać o żelowych miseczkach i upaćkanych majtkach.
Tkwię. W rozkroku. Tak żeś mnie Camillo urządziła.
Mam taką impresję, że między nas wkręciła się Pani Tłumacz. Mniemam, iż niemożliwym jest, by autorka, w swym ojczystym języku, posługiwała się tak bezkrytycznymi wypowiedziami. Jakby ta klechda była opisana slangiem głębszym , mogłaby w swoim nurcie konkurować z najlepszymi. A tak, w pamięci pozostaną frywolne podskoki, umiziane pejzaże, wachlowanie rzęs i modelujące pantalony. Więc tkwię. Kryminał zali Wisłocka :) Umówmy się, że pisarz skrobie prosto z głowy i serca. Jeżeli tak, to pani Lackberg ma wielkie serce. Dlatego rozerwało mnie emocjonalnie:)
Jedno z przysłów mówi, że jak jest cudownie, to potem może być już tylko gorzej.
Pałam nadzieją, że tu będzie odwrotnie.
Im głębiej w sagę, tym zamaszyściej.

Widzę.
Pomysłowego Dobromira.
Widzę odbijającą się na jego głowie piłeczkę. Zafrasowaną twarz.
Słyszę.
Ten niezapomniany cienki głosik victorii: ahaaa! Tak- to główny bohater.
Co więcej, widzę jego szefa wielkie ego. Partnerów leniuszków. Jakieś inne rozmyte postacie. I w końcu widzę jedyną sprawiedliwą. Jedyną, której się chce. Oparcie. Stelaż. Opokę. Filar dla Dobromira....