Aby ją ocenić, muszę wytężyć pamięć, bowiem czytałem ją dawno temu, jako dzieciak. I wtedy mnie porwała. No, nie od razu. Po nudnawym początku akcja zaczęła się rozkręcać. I w końcu, sam nie wiem kiedy, dotarłem do tylnej okładki.
Pamiętajmy, że to jest książka DLA DZIECI i nie przykładajmy tutaj niewłaściwej miary. Oczywiście, treść jest naiwna, ale właśnie taka ma być.
I te ilustracje! Swego czasu niedawno zmarły Bohdan Butenko był moim idolem. Przy pomocy kilku kresek tak wspaniale oddawać treść! Za młody byłem, by to rozumieć - czułem to podświadomie. I pamiętam jeszcze, że naśladując jego sposób rysowania postaci (wielki nos, małe oczy) zrobiłem w szkole furorę na lekcjach rysunków i, co ważniejsze, uznanie koleżanki dwie ławki przede mną - akurat tej jednej, jedynej koleżanki, na opinii której mi zależało.

Aby ją ocenić, muszę wytężyć pamięć, bowiem czytałem ją dawno temu, jako dzieciak. I wtedy mnie porwała. No, nie od razu. Po nudnawym początku akcja zaczęła się rozkręcać. I w końcu, sam nie wiem kiedy, dotarłem do tylnej okładki.
Pamiętajmy, że to jest książka DLA DZIECI i nie przykładajmy tutaj niewłaściwej miary. Oczywiście, treść jest naiwna, ale właśnie taka ma być.
I...