Jak to dobrze, że stara dobra poezja jeszcze może od czasu do czasu przebić się przez ten niemiłościwie nam panujący zalew bylejakości, który pretenduje do bycia poezją naszych czasów.

Czytając "Stance" ucieszyłem się, że jeszcze są poeci, którzy nie boją się rymować. Przecież można tak pięknie za pomocą ustalonej liczby wersów i rymujących się słów tak wiele wyrazić. Pan Kronhold w swoich wierszach zawarł tyle refleksji nad życiem, dobroci i czułości. Nawet kiedy pisze o rzeczach drobnych i błahych jak choćby gałka muszkatołowa, robi to tak delikatnie i z szacunkiem dla tych, którzy jego słowa czytają. Nie ma tu histerycznego słowotoku, rozdętego ego ani lingwistycznych popisów zaciemniających treść.

Żeby nie być gołosłownym przytoczę kilka wersów, które mnie rozczuliły:

"[...] słyszałem twoje stopy na wąziutkich schodach,
minęłaś mnie przy kuchni, musnąwszy bezwiednie,
jak pociąg towarowy z Trzebini do Krakowa [...]"

"Ogień skacze w piecyku, zygzakiem, frywolnie,
gdy ty się plączesz z gracją, jak postać biblijna, [...]"

Pierwotnie miałem dać 9/10, ale po powtórnym przeczytaniu niektórych wierszy podnoszę na 10/10.

Jak to dobrze, że stara dobra poezja jeszcze może od czasu do czasu przebić się przez ten niemiłościwie nam panujący zalew bylejakości, który pretenduje do bycia poezją naszych czasów.

Czytając "Stance" ucieszyłem się, że jeszcze są poeci, którzy nie boją się rymować. Przecież można tak pięknie za pomocą ustalonej liczby wersów i rymujących się słów tak wiele wyrazić. Pan...