Gwałt na psychice czytelnika. Gwałt na składni języka polskiego, przetrącony kręgosłup ojczystej
gramatyki. Powieść wypowiedziana na jednym oddechu jak hip-hopowa piosenka, bo taką konwencją posłużyła się Masłowska i zrobiła to z niecodzienną wirtuozerią. Autorka Wojny polsko-ruskiej znów schodzi do nizin, by znaleźć tam szlam i błoto i na literackie przekuć je złoto – oho, poleciałem jak sama Masłowska. Ktoś powiedział, że poezja im niżej sięga, tym wyżej wzlata.
I właśnie tak jest dziś – kultura wysoka zstępuje w najbardziej dolne rejony, bo okazuje się, że stamtąd jest najbliżej do naszej przeoranej pop-kiczem duszy. Po to dokładnie piosenka ta „zawiera liczne udogodnienia mające stworzyć warunki intelektualnie dogodne dla osób mentalnie chromych lub wyjałowionych z przyczyn od siebie niezależnych i przez siebie niezawinionych.(...) ta książka powstała za z Unii Europejskiej pieniądze. Ma na celu integrację intelektualną osób głupich w Polsce.” Czyż można bardziej zachwycająco rekomendować własne dzieło literackie? Żyjemy w epoce upadku i sprymityzowania wszystkich zewnętrznych form, co nie mogło nie odbić się także na tym, co wewnętrzne.

Zastanawiałem się nad przyznaniem dziesiątki, bo proza Masłowskiej ma znamiona geniuszu, ale towarzyszy mi jakieś drażliwe przeczucie, że padłem ofiarą jakiegoś piramidalnego żartu i nie wiem czy mogę przystać na to, by ze mnie zakpiono, nawet jeśli to pewne, że autorka kpi z siebie samej. Dlatego „tylko” 9 gwiazdek. I jest to najniższa ocena, jaką mogę tej powieści przyznać.

Gwałt na psychice czytelnika. Gwałt na składni języka polskiego, przetrącony kręgosłup ojczystej
gramatyki. Powieść wypowiedziana na jednym oddechu jak hip-hopowa piosenka, bo taką konwencją posłużyła się Masłowska i zrobiła to z niecodzienną wirtuozerią. Autorka Wojny polsko-ruskiej znów schodzi do nizin, by znaleźć tam szlam i błoto i na literackie przekuć je złoto – oho,...