Przeczytałam już kilka pozycji z tej serii. Tej o Japonii nie polecam nikomu, a tą o Islandii (nie pierwszą z serii) jestem szczerze zawiedziona. Po pierwsze ze względu na prosty, niezbyt wyszukany język, po drugie - przez głupie wstawki autorki o drogich elementach odzieży technicznej i innych sprzętach potrzebnych do podróży (olaboga! uczestnicy pierwszej wyprawy na Mount Everest dali radę w garniturach i wełnianych swetrach,z czapeczkami z pomponami na głowach), a po trzecie, chyba najważniejsze - że opisuje, i to dość niezrozumiale jak dla mnie ze względu na silenie się na jakąś dziwną poetykę, przede wszystkim przyrodę. Chciałabym się autorki zapytać, jak mam sobie te słowa wszystkie wyobrażać, by przedstawić sobie przyrodę Islandii? To tak dla mnie tak, jak opisywanie nieznanych smaków potraw osobie, która nigdy nie próbowała niczego podobnego. Kilka zdjęć zawartych w książce nie wystarcza, by wszystko móc sobie przedstawić w wyobraźni, a co dopiero to poczuć. To moje osobiste odczucia, może ktoś lubi czytać o tym, że ktoś inny napotkał piękną skałę "kąpiącą się w stadzie białych, puszystych jak owieczki chmur" czy na "dostojny, lodowiec o zatwardziałej minie" (to nie cytaty z książki, ale silę się odwzorować ton). Ja wolałabym poczytać o tym, kogo tam spotkali, jakie zwyczaje zaobserwowali, czego się dowiedzieli o tym dziwnym kraju. Dlatego nie zniechęcam, ale też nie polecam. Kiedyś sobie pojadę tam i sama wszystko obejrzę.

Przeczytałam już kilka pozycji z tej serii. Tej o Japonii nie polecam nikomu, a tą o Islandii (nie pierwszą z serii) jestem szczerze zawiedziona. Po pierwsze ze względu na prosty, niezbyt wyszukany język, po drugie - przez głupie wstawki autorki o drogich elementach odzieży technicznej i innych sprzętach potrzebnych do podróży (olaboga! uczestnicy pierwszej wyprawy na Mount...