Od początku wiemy, że główna bohaterka przeżyje, więc w miarę spokojnie możemy śledzić jej losy.
Książka mnie wciągnęła. Pomimo garstki truizmów i kilku tendencyjnych rozmów między bohaterami autorka całkiem nieźle potrafiła poprowadzić akcję powieści mniej więcej do 400 strony.
Co prawda chwilami miałam uczucie, że główna bohaterka miała ograniczoną refleksyjność i w ogóle jakieś wyłączone przeżywanie. Chociaż kto wie, może dzięki takiej konstrukcji psychicznej przeżyła.
Nierealna była ta jej odwaga. Z jednej strony robiła wszystko by przeżyć, z drugiej zachowywała się tak jakby jednak jej na tym nie zależało.

Według mnie powieść powinna zakończyć się niedługo po wyswobodzeniu więźniów Auschwitz.

Dalsze losy Marlene, niezwykłe zbiegi okoliczności itd. były odrobinę niewiarygodne i książka zrobiła się męcząca w czytaniu. Być może również dlatego, że autorka widocznie próbowała przemycić swój światopogląd, odrobinę poglądy polityczne. Nawiązała oczywiście do sprawy uchodźców...

Nie ma w tej książce studium postaci. Nie ma wybitnych dialogów. Nie ma w sumie nic nowego.

Jest w tej książce (przynajmniej przez jakiś czas) akcja. Jest misyjność. Jest filozofia dla ubogich..oraz proste nawoływanie do pokoju.

Od początku wiemy, że główna bohaterka przeżyje, więc w miarę spokojnie możemy śledzić jej losy.
Książka mnie wciągnęła. Pomimo garstki truizmów i kilku tendencyjnych rozmów między bohaterami autorka całkiem nieźle potrafiła poprowadzić akcję powieści mniej więcej do 400 strony.
Co prawda chwilami miałam uczucie, że główna bohaterka miała ograniczoną refleksyjność i w...