Mimo, iż przed lekturą "Farby" nad sprawą myśliwych nigdy specjalnie się nie zastanawiałam, to gdzieś tam wgłębi nigdy ich nie rozumiałam. I oto natrafiam na książkę autorstwa byłego myśliwego, którego pewnego dnia "olśniła", zastanowiła, zbulwersowała sprawa bezsensownego zabijania zwierząt. Wolnych zwierząt. Bo te zwierzęta, które swobodnie przechadzają się po lesie, żywią się tym, co tam znajdą, to są wolne istoty. A przez tę wolność są one i bezbronne względem natury, ale przede wszystkim człowieka. Właściwie mało, jeżeli w ogóle, słyszane są historie ludzi zaatakowanych przez "dzikie" zwierzęta. Człowiek jednak je atakuje. Dzikie zwierze żyje w lesie swoim życiem, chce zdobyć pożywienie, wypielęgnować i dbać o swoje potomstwo, chce odpocząć po długim dniu spędzonym na poszukiwaniu pożywienia i opiece nad młodymi, a także nad unikaniem niebezpieczeństw, często śmiertelnych. To zwierzę nie interesuje się człowiekiem, omija jego terytorium, nie wchodzi mu w drogę. Tymczasem człowiek wkracza w tę spokojną w miarę krainę ze swoją strzelbą czy inną pukawką i zaczyna polować. Odbiera życie wolnemu stworzeniu, które cieszyło się słonecznym dniem bogatym w pożywienie. Po co to robi? Dla własnej przyjemności, dla estymy i poklasku, dla własnego ego, dla treningu i dla "hobby". Bo przecież w dzisiejszych czasach nie trzeba polować na zwierzę, by się najeść, by nie umrzeć z głodu. Raz, że dość zwierzyny jest hodowane, w efekcie czego półki sklepowe uginają się od produktów mięsnych, dwa - nie samym mięsem człowiek żyje i dałby radę i bez niego się wyżywić (może nawet nieco zdrowiej). Autor książki podjął się niesamowicie ciężkiego zadania - przyznał się do winy i potępił swoje czyny jako myśliwego. Odważył się poznać zdanie innych związanych bezpośrednio i poniekąd z tą "branżą". Napisał dzięki temu niezwykle ciekawą książkę, tak naprawdę poruszającą ważny temat, obalił lub starał się obalić mity związane z pożyteczną funkcją działalności myśliwych, przelał na papier wiele ciepła i pozytywnych uczuć w stosunku do natury i tych istot żywych nam, ludziom, niejako podporządkowanych. Na końcu tylko małe przegięcie (moim zdaniem) - w temacie ratowania zbłąkanego pająka, który znalazł się na podpalonym drewnie kominkowym. Chapeau bas! Dobra, mocna pozycja.

Mimo, iż przed lekturą "Farby" nad sprawą myśliwych nigdy specjalnie się nie zastanawiałam, to gdzieś tam wgłębi nigdy ich nie rozumiałam. I oto natrafiam na książkę autorstwa byłego myśliwego, którego pewnego dnia "olśniła", zastanowiła, zbulwersowała sprawa bezsensownego zabijania zwierząt. Wolnych zwierząt. Bo te zwierzęta, które swobodnie przechadzają się po lesie,...