To pierwsza książka Miłoszewskiego, jaką przeczytałam i na pewno nie ostatnia, bo autor podbił moje serce umiejętnością błyskotliwego łączenia wątków kryminalnych i obyczajowych z satyrą społeczną.

Śledztwo prowadzone w sprawie morderstw odsłania wiele prawd nie tylko o ofiarach, ale i o sandomierskiej społeczności, która może symbolizować polskie piekiełko - nie brak tu różnych uprzedzeń, stereotypowych zachowań, prowincjonalnego plotkarstwa...
Autor nie zostawia suchej nitki na politykach, dziennikarzach, pseudodziałaczach, dorobkiewiczach. Dostaje się tu prawicowcom i lewicowcom, zarówno tym z ław poselskich, jak i z regionalnego podwórka.
W połączeniu z makabrycznymi zbrodniami sugerującymi mordy rytualne daje to wybuchową mieszankę. Smakuje ona jednak wyśmienicie i nie jest ciężkostrawna.

Miłoszewski świetnie kreuje swoje postacie. Niektóre są karykaturalne, ale nie sztuczne.
Autor doskonale buduje też napięcie i pokazuje różne postawy Polaków wobec współczesnych zmor, jakimi są: nacjonalizm, antysemityzm, ksenofobia i różne gusła, które nie przestały pokutować nawet w XXI wieku.
"Mądrość dobrze jest czerpać z różnych źródeł" - mówi jeden z bohaterów. A jego słowa podsuwają czytelnikowi dalszą myśl - że wielu Polaków, często szumnie nazywających się patriotami, woli jednak cuchnące bagno.

Niewątpliwym plusem jest też umiejętne połączenie powagi z dowcipem, z wyrafinowanym poczuciem humoru, które nie gryzie się z drastycznością zdarzeń.

Czyta się tę powieść szybko, z emocjami, ale i z refleksją, co w przypadku kryminałów nie zdarza się często.

To pierwsza książka Miłoszewskiego, jaką przeczytałam i na pewno nie ostatnia, bo autor podbił moje serce umiejętnością błyskotliwego łączenia wątków kryminalnych i obyczajowych z satyrą społeczną.

Śledztwo prowadzone w sprawie morderstw odsłania wiele prawd nie tylko o ofiarach, ale i o sandomierskiej społeczności, która może symbolizować polskie piekiełko - nie brak tu...