Całkiem przyjemny kryminał w klimacie noir o nieskomplikowanej fabule. W książce rażą nieco niektóre wątki poboczne, które nie mają żadnego początku, nie wiadomo skąd się wzięły, jakby przed wydaniem wycięto z niej ze dwa podrozdziały. Natomiast odpowiednio dozowany przez autora ironiczny humor i liczne oryginalne i kwieciste porównania trochę niwelują ten zgrzyt i sprawiają, że powieść czyta się bardzo przyjemnie do porannej kawy bądź do poduszki na spokojny sen.

Całkiem przyjemny kryminał w klimacie noir o nieskomplikowanej fabule. W książce rażą nieco niektóre wątki poboczne, które nie mają żadnego początku, nie wiadomo skąd się wzięły, jakby przed wydaniem wycięto z niej ze dwa podrozdziały. Natomiast odpowiednio dozowany przez autora ironiczny humor i liczne oryginalne i kwieciste porównania trochę niwelują ten zgrzyt i...

Rozrywka dla starszaków. Trącąca nieco naftaliną literatura z ambicjami wpisana w schemat tandetnej, brutalnej prozy rozrywkowej. Naftaliną tchnie tu przede wszystkim język – przesadnie surowy, na granicy karykatury amerykańskiego noir, w opisie gangsterów i sposobu, w jaki się porozumiewają, a jednocześnie bardzo kwiecisty, pełen rozbuchanych metafor i przesyconej bluesem męskiego wieku średniego poetyckości w relacji stanu ducha głównego bohatera oraz opisach scenerii w której rozrywa się akcja. Tych opisów jest tu zresztą za dużo. Nie jest to na szczęście „Nad Niemnem” Orzeszkowej, ale nie wnoszą one nic do akcji. Tak, jakby pisarz nie dowierzał wyobraźni czytelnika lub chciał sfotografować słowami odchodzące w przeszłość, gwałtownie zmieniające się miasto. Pytanie tylko: po co? Na portret lub choćby uchwycenie ducha Glasgow jest tego za mało, a do akcji nie wnosi nic. Na szczęście pomysł fabularny jest tu bardzo mocny mocny, a jego wykonanie perfekcyjne – wątki poboczne doskonale oplatają, ale nie spowalniają głównego, konflikt wyraźny, a jednocześnie tak skonstruowany, że możliwe jest każde rozwiązanie. Podobnie ma się rzecz z antagonistami. Tu każdy podejrzany ma jakiegoś trupa (wręcz cmentarz) w szafie. Każdy kłamie, a jego intencje nie są do końca znane. Dzięki tej plątaninie zła zaserwowanej przez McIlvanney’a praktycznie do końca możliwe jest każde rozwiązanie zagadki. A to sprawia, że mimo pewnych dłużyzn czyta się „Poszukiwanego…” z niesłabnącym zainteresowaniem. Do ostatnich stron.
William McIlvanney próbował też stworzyć ze swojej powieści dramat postaw, rzecz o wiele głębszą niż tylko kolejną odsłonę odwiecznej historyjki o walce dobra ze złem. „Poszukiwany…” jest próbą opowiedzenia o konflikcie między idealizmem a cynizmem. Konflikt tych dwóch spojrzeń na życie pojawia się praktycznie w każdym wątku „Poszukiwanego…” – tak, jakby rzecz bardzo nurtowała pisarza i chciał się tym podzielić z czytelnikami. W sumie to miłe, ktoś chce z nami pogadać na głębszy temat, wierzy w naszą inteligencję. Tyle, że wnioski, jakie wysnuwa pisarz nie porażają swoją głębią. To raczej poziom licealnej dyskusji pt. „mieć czy żyć” – egzaltowany, płytki i oczywisty.
Ale i tak powieść McIlvanney’a czyta się z przyjemnością. Przynajmniej tym, którzy lubią, gdy literatura to nie tylko akcja, ale też smakowanie słów.

Rozrywka dla starszaków. Trącąca nieco naftaliną literatura z ambicjami wpisana w schemat tandetnej, brutalnej prozy rozrywkowej. Naftaliną tchnie tu przede wszystkim język – przesadnie surowy, na granicy karykatury amerykańskiego noir, w opisie gangsterów i sposobu, w jaki się porozumiewają, a jednocześnie bardzo kwiecisty, pełen rozbuchanych metafor i przesyconej bluesem...