Sophie przyjeżdża do portugalskiego Douro w banalnym celu – sprzedać swoje winnice. W starym domu mieszka już tylko jej babka (Polka, która przypłynęła tu przed wojną) i wuj Leonardo. Banalny powód, dla którego dziewczyna pojawia się w tym odosobnionym zakątku Portugalii, pociąga za sobą lawinę nieprzewidywalnych wypadków. Pojawia się tajemnicza i piękna kobieta... potem Horacio, który jak w realiźmie magicznym, nie wiadomo czy jest, czy go nie ma... zależności pomiędzy bohaterami są z początku niejasne, informacje czytelnikowi dawkowane, a im dalej się czyta, tym chce się czytać więcej. Bo ta książka jest jak dobre wino.
Żeby za dużo nie zdradzać, powiem jeszcze, że jest tutaj też wątek niemal kryminalny, a także miłosny. Ale tak naprawdę chodzi w tym wszystkim o Przebaczenie. Siła tego uczucia jest potężna i może zdziałać cuda, które właśnie w książce się dzieją. Każdy bohater musi zmierzyć się ze swoimi słabościami, z tajemnicą, którą ma ukrytą w sercu, z własną pamięcią, uprzedzeniem, żalem. I każdy musi przebaczyć.
„Kochać chcemy wszyscy, ale to nie nawiść bywa prostsza” – motto z okładki świetnie oddaje treść tego, co w środku.
Książka wzrusza, nie jest jednak ckliwa. Mówi o niełatwych sprawach, ale w takim sposób, że dobrze się ją czyta. Jest napisana wyśmienitym językiem, podoba mi się wyczuwalna momentami ironia i humor, świetne dialogi. To jedna z bardziej wciągających książek, jakie ostatnio czytałam.
Mój ulubiony cytat: „Życie to nie worek, z którego można wyjąć tylko tyle, ile się do niego włożyłeś, to coś znacznie, znacznie lepszego.”

Sophie przyjeżdża do portugalskiego Douro w banalnym celu – sprzedać swoje winnice. W starym domu mieszka już tylko jej babka (Polka, która przypłynęła tu przed wojną) i wuj Leonardo. Banalny powód, dla którego dziewczyna pojawia się w tym odosobnionym zakątku Portugalii, pociąga za sobą lawinę nieprzewidywalnych wypadków. Pojawia się tajemnicza i piękna kobieta... potem...