Moim zdaniem, poezja jest zwierciadłem rzeczywistości widzianej oczyma poety.

„Teatr, którego nie było” Kazimierza Grochmalskiego jest takim odbiciem realiów otaczających autora, zawartym w wierszach.

Tematyka utworów odsłania wiele emocji powodowanych miłością, tęsknotą, przemijaniem.
Obrazy malowane słowem skłaniają do refleksji nad upływem czasu, nad pragnieniami, niewykorzystanymi szansami.
Autor jest doskonałym obserwatorem, trafnie oddającym w wierszach możliwości, ale i ograniczenia, jakie pojawiają się na drodze każdego człowieka.
Wspomnienia wpisane w płynącą w żyłach krew, w duszę, w serce są odzwierciedleniem minionych chwil, piękna krajobrazów, głębi odczuć, nie zawsze jednak, tych pozytywnych.
Poeta w moim odczuciu, porównuje rzeczywisty świat do teatru, który nigdy nie był teatrem.
Świat, w którym występują aktorzy nie będący aktorami, a jednak odgrywający swoje role na największej scenie świata zwanej prozaicznie – życie.
Nieustanne zmiany, zapach dzieciństwa, młodości, wartość przyjaźni, miłości to wszystko można odnaleźć w tomiku poezji „Teatr, którego nie było”.
Książka zawiera ilustracje, delikatne szkice odnoszące się do kolejnego aktu, który po odsłonie kurtyny słów rozgrywa się w wyobraźni czytelnika.
Prostota wyrazu, uderzająca głębią przekazu.

Uważam, że warto zatrzymać się na chwilę w pędzie codzienności i pochylić nad twórczością Kazimierza Grochmalskiego, zapisaną na kartach tomiku „Teatr, którego nie było”.

Moim zdaniem, poezja jest zwierciadłem rzeczywistości widzianej oczyma poety.

„Teatr, którego nie było” Kazimierza Grochmalskiego jest takim odbiciem realiów otaczających autora, zawartym w wierszach.

Tematyka utworów odsłania wiele emocji powodowanych miłością, tęsknotą, przemijaniem.
Obrazy malowane słowem skłaniają do refleksji nad upływem czasu, nad pragnieniami,...